Америка Кушма Штатларында йөргән чакта, мин бәхетле очракка туры килдем. Берләшкән Милләтләр Оешмасының Генераль секретаре Бутрос Гали безнең атаклы шагыйребез Мөдәррис Әгъләмне милли мәсьәләләр буенча киңәшкә чакыртып алган икән. Утыз ике катлы штаб-квартира каршында журналистлар җыелган, кара болыт кебек. Кайсы гына илдән килмәгәннәр. Мин дә шулар арасына барып кысылдым. Көтәбез. Бөтенесенең дә телендә – Мөдәррис… Кытайлар Мү-Дәлли диләр, аларда «р» авазы юк бит, греклар – Мударриссиус, абхазлар – Амөдәррис, грузиннар – Мударриссилиани. Кхмерлар «Мө!» дип кычкыралар.
Менә бервакыт ишекләр ачылып китте. Яхшы ашаган таза-таза адәмнәр арасында безнең курач гәүдәле Мөдәррисебез күренде. Гәүдәгә озынлык ягыннан кыскалыгы Наполеон буйлы Мөдәррисне Бутрос Гали иелеп кочаклады да өч мәртәбә үпте. Ирләр белән үбешү тәрбиясе алмаган Мөдәррис Әгъләм кул аркасы белән битен сөртте, аннары, кап-кара тәрәзәле гаҗәеп озын «Линкольн» лимузинына утырыр алдыннан, полиция кордоны чак тыеп торган журналистлар ягына вәкарь белән генә карап, бармагын Ренат Харисча пистолет итеп төзәп торды да мине күреп алгач ым какты. Ул арада мине, күтәреп диярлек алып килеп, «Линкольн» га утырттылар. Машина эче гаҗәп икән: телевизор эшләп тора. Көмеш чиләкләрдәге боз эченнән шампан шешәләренең кукрайган борыны күренә. Арттарак – яшькелт-зәңгәр сулы бассейн.
Машина кузгалып китүгә, Мөдәррис Әгъләм киемнәрен салып ташлады. Тетелеп бетсә дә, социализм чорының карасу төсен җуймаган трусигын да таслап төреп куйды. Берләшкән Милләтләр Оешмасының Азия-Африка илләренә ярдәм фондыннан бирелгән, крокодил тиресеннән эшләнгән затлы плавкины киеп карады. Чылатырга кызгандымы, киредән салды, бассейнга кереп, бөтен дәүләтен таратып та ташлады. Су астыннан ике бармагын чыгаргач, мин аны: «Черчилль кебек, «Виктория» дигән билгене күрсәтә микән», – дип уйлаган идем, кырыйда утырган хезмәтче негр малае, шундук аның теләген аңлап, сигара кабызды да Мөдәрриснең ике бармагы арасына кыстырып та куйды. Мөдәррис Әгъләм, алкалы төтеннәр чыгарып, Манхэттен небоскрёбларына таба өрде дә:
– Арылды… Бутрос Гали белән җиде илнең азатлыгын хәл иттек инде, – диде.
Кымырҗып торган салкын шәраб эчкәч, күзләрен йомып, су өстендә яткан килеш, бераз черем итеп алды. Күзләрен ачып, тәрәзәдән небоскрёблар урынына тәбәнәк иске йортлар күргәч:
– Әллә Казанга кайтып та җиттекме?! – дип сорады.
– Юк, сэр, – диде шофёр. – Нью-Йоркның негрлар яши торган кварталы бу.
Мөдәррис, тынычланып, бассейнга башы белән чумды, бөтенләй күмелеп, Җир йөзеннән, тарихтан, татар халкыннан өч минутка югалып торды. Милләт язмышы өчен хәвефле минутлар иде бу…
Бассейнга Һималай кыялары арасында үскән җитмеш ике төрле үләннән кайнатылган, Тибетның далай-ламалары гына куллана торган ислемай салынган иде. Зәй ягының ярым керәшен авылында үсеп тәрбия алган Мөдәррис тәненә чат килешеп тора иде бу хушлык.
Менә ул судан чыкты. Негр малае тәнен корытып, изрәтеп массаж ясый башлагач, егерменче гасырның фәлсәфә ташын йоткан бу бөек шәхескә мин бер сорау бирмичә түзә алмадым:
– Мөдәррис әфәнде, сезнең президент булырга ниятегез юкмы?
– Равил Фәйзуллин дөрес эшли, – дип башлады ул җавабын. – Дөрес эшли, үз акчасына үз һәйкәлен ясатып. Киләчәккә ышаныч юк хәзер. Шәйхи Маннур да әнә, исән чакта, үзенә ике һәйкәл ясаткан иде. Берсен, Ленин һәйкәлен этебрәк, шуның урынына Мамадышның үзәгенә куйдылар. Икенчесе – туган авылы Тулбайда. Фәйзуллин берне – берәгәйлене ясата. Имән Кискә авылы читендәге курган өстенә, чөй кагып, урын да әзерләгән, ди. Их, Әмәт тавы шәп иде аңа. Анда шактый өйләрне күчерәсе бар шул…
– Мөдәррис әфәнде…
– Әйе, әйе, аңлашыла соравың… Зөлфәтне сакларга кирәк, туган. Әгәр аны, төрмәгә утыртып, өч ай одиночный камерада тотсаң, өчтомлык шигырьләр язып өлгертә, билләһи! Әлбәттә, шартлар тудырып… Шәп ашау-эчү, атнага бер хатын-кыз. Чибәрлеге мөһим түгел. Чит күзләр кызыгырдайларны Зөлфәт өнәми. Юк, мин гомуми халык төрмәсе хакында әйтмим. Казан тирәли «Поле чудес» кырында төзелә бит әле икешәр-өчәр катлы, тәрәзәләре рәшәткәле…
– Коттеджларны әйтәсеңме?
– Коттеджмы, каттизме – анысын белмим… Шәһәр читендә унбиш сутый җире булган, ишек-тәрәзәләре рәшәткәле, ике-өч катлы суверен төрмә кирәк иде инде Зөлфәткә дә…
– Минем сорау…
– Батулланы әйтәсеңме?! Әй изделәр дә бит Батулланы Брежнев чорында, әй сыттылар… Унсигез ел буена талкыдылар. Хәтерлисездер: шул дәвер эчендә Батулла унике китап бастырып чыгарды, СССРның төрле театрларында җиде пьеса куйдырды. Өч театрда бер-бер артлы баш режиссёр булып эшләде. Партийный булмаган килеш, юри, сынар өчен куйдылар Батулланы. Шул чорда ул тагын Татарстанның атказанган сәнгать эшлеклесе булып алды. Ике грамота, «Авыл хезмәтчәннәренә актив хезмәт күрсәткән өчен» значогын эләктерде. Православие динендәге хатынын аерып, егерме җиде яшьлек чибәр кызны: «Миңа өйлән инде, Батулла абый…» – дип, артыннан ялындырттырып йөрттерде. Казанның епискобы күршесендәге йортын сүткәч, ике җирдән фатир алды. Беренче машинасы бәрелеп хыянәт иткәч, анысын үз хакына җибәреп, яңаны юнәтте. Шушы кадәр эшкә ничек чыдамак кирәк! Болай ук бәхетле изелгән бүтән берәр язучы булды микән ул елларда! Дөрес, хикәяләрен бастырмадылар. Черек күлгә чакырып: «Язма хикәя, язма хикәя!» – дип, өстәл сугып, Төркиягә чыгарып ташлау белән куркытып, көнаралаш сүгәләр иде үзен. Шул еллардагы тыелган хикәяләрен Батулла күптән түгел редакциягә китергән иде… Берсен дә басарлык түгел. КГБда да җүләр малайлар утырмый, теге елларда ук сизгән булганнар ни язып йөргәнен. Батулла КГБга мәңге рәхмәтле хәзер. Йөрер иде әле һаман, шырдый-бырдый хикәяләр язган булып. Әнә күр, бүген нинди романнарга тотынды.
– Сез президент булырга телисезме дип сорау бир-рр…
– Аңлыйм Бәйрәмованың хәлен, аңлыйм. Театр училищесын бетергән бит ул да, әйеме?! Мәйдан политиклары нишләптер күбрәк артистлардан оеша. Алкышларга коенып яшәргә күнеккәч, болай тыныч яшәү кыендыр Фәүзиягә. Академтеатр нинди бөек артистны югалтты, вакытында күреп ала белмәделәр…
Президент кәнәфиен дәгъвалаучы Әмир Мәхмүдов та тынды. Семейный журнал да чыгарып алды, үз ши- гырьләрен дыңгычлап. Коттедж төзергә суверен җир дә алгандыр әле… Көрәшчеләр мәйданда буталма- сын дисәң, вакытында үзләрен канәгатьләндерергә ки- рәк шул. Кәнфит капкан авызга дөнья матур күренә.
Тагын бер көрәшчебез бар иде бит әле. Яшьләрнең «Азатлык» оешмасы башлыгы. Мәйданнарда сөйләргә өйрәнеп килә дисәм, Австралиядә яшәүче татар кызына кияүгә чыгып китте дә барды. Хәзер анда верхолаз булып эшли, ди.
– Кем, кем дисең?
– Верхолаз. Баскыч куеп менә дә жирафның колак артын кашып утыра икән. Безнең министрларныкы дәрәҗәсендә, ди, хезмәт хакы.
– Мөдәррис әфәнде, без төп сорауга кайтыйк әле…
– Ә! Туфан Миңнуллинмы?! Хельсинкига киткән ул. Поезд белән булмыйча! Самолётка аллергия ич аның. Союз председательлегеннән аласы елны кызык иттек без аны, ә! Якутларның съездына өч ай алдан җибәрдек моны поезд белән. Съезд беткәч, өч айдан соң кайтып төште. Кем инде мондый заманда алты ай юлда йөри. Әнә Гариф Ахунов кабинетын алты көнгә дә калдырып китми иде. Туфан кайтып кергәндә, күпме үзгәреш: Союз ишегалдында пропискадагы кәрлә эт үлгән, вахтёр – җүләрләр йортында, секретарь карчык урынында колагына кадәр менгән якты боттан гына торган мадонна утыра.
– Сез кайсы авылдан, иптәш? Керергә ярамый! – дип каршы ала Туфан әкәне.
Җитмәсә, кабинет ишеген дә, биегәйтеп, озын буйлы кешегә чамалап, яңаны куйганнар, йозак та алышынган.
Шуннан соң депутатлыкка китеп барды бит Туфан әкә. Әле Хельсинкидан интервью биргән. Базарлы Матакка кадәр ишетелә торган Бөтендөнья татар радиосына. Казанга кире кайтасым юк, юбилейга бүләк ителгән өй бурасын Мәрәтхуҗадан Тампере шәһәренә тракторлар белән тарттырып китерсеннәр, дигән.
– Нигә кайтмаска булган, үпкәләгәнме әллә?
– Академия театрында Зөлфәт Хәким диктатурасы урнашып килә, миңа көн бетәчәк, дип әйтеп әйтә, ди.
– Минем сорау…
– Әмирхан Еникине әйтәм, күз тимәсен, һаман егетләрчә. Ниһаять, бу гасырда ул фатирлар алыштыру эпопеясын тәмамлады. Морза буларак аңа һәрчак яңалык кирәк. Менә туксан яшьлегенә Кол Гали исемендәге Халыкара премияне бирү хакында Бутрос Гали белән дә сөйләшеп тордык әле. Булсын! Илле-алтмыш яшьлек малай-шалайга бирмәссең бит инде ул премияне. Андыйларга ышанма, очынып китеп яза башлаулары да ихтимал, китап нәшриятын хафага салып. Әмирхан аганы җилле-яңгырлы айда Истанбулга җибәреп тә ялгыштылар. Кояшлы айда кунак итәргә кирәк иде. Бутрос Галигә әйттем әле, ярдәм итегез, мин әйтәм, долларлата. Бутрос Гали, синең адашың буларак, юмарт күренә. Минем хисаптан бер дә эчмәде. Да-а. Чит илгә чыгу кирәк шул аксакалларга. Чиләбе, Әстерхан, Төмән өлкәсендә яшәүче татарлар язмышы турында уйлап йөрергә була бит, Истанбул мәчетләренә карап…
Тәки соравыма туры җавап алырга өлгермәдем. Машинабыз Кеннеди аэропортына сызгырып кына килеп керде дә «Боинг» самолёты янында тукталды. Трап тирәсендә берсеннән-берсе чибәр стюардесса кызлар, сөлгеле подносларга чәкчәк куеп, Мөдәррисне көтеп зарыкканнар иде. Бөегебез өч бармагы белән чәкчәк эләктереп капты да, тозы әзрәк булган дип, траптан өскә күтәрелә башлады. Мин, баядан бирле тулгаклаган соравымны кабатларга дип, аның артыннан иярдем.
Трапның иң биек ноктасына җитеп, самолётның буаз корсагына кереп китәр алдыннан, Мөдәррис Әгъләм борылды да, Америка киңлекләренә мәгънәле караш ташлап:
– Президентлыкка кадәр миңа бабаларыбыз уңлы-суллы өләшеп калдырган җирләребезне бер кулга тупларга кирәк әле, – диде. – Америка да безнең әмирлек икәнен искәртә башларга вакыт. Майялар безнең бабаларыбыз түгелмени?! Арканзас, Алабама. Тел яңгырашын гына тыңлап кара. Барысын да кайтарып алырбыз! Төркидән башланган дөнья төрки белән бетәргә тиеш!
Мөдәррис Әгъләм, Атлантика җиленә аркасын куеп, ике теш арасыннан черт итеп, нәзакәтле төкерде.
Америка маңгаена чәпәлгән фәлсәфи төкерек иде бу…
«Казан утлары» журналының баш мөхәррире булып алгач, Равил Фәйзуллин үзе кебек яңа гына эшкә кергән шофёры Наилгә, килергә кушып, телефоннан шалтырата икән. Урам, йорт номерын әйткәч, бөердән чыккан тавыш белән:
– Бишенче этаж! – дип өстәп куйган.
Элек Язучылар берлеге рәисен йөрткән Наил, башын чайкап: «Ринат Мөхәммәдиев этажын ук әйтми торган иде. Машинаны, лифтка салып, бишенче катка менгерергә куша микән әллә бу Фәйзуллин?..» – дип уйга калган.
Күз алдында авыруларның йөрәкләрен алыштыручы, сүз белән операцияләр ясаучы, ерак океаннарда холыксызланган цунамиларның койрыгын борып туктатучы, кайчакларда күкнең җиденче катына менеп, Аллаһының үзенә киңәшләр бирүче атаклы халык табибын күпләр беләдер.
Беркөнне редакциягә, Илдар Юзеев кабинетына, әнә шул табибны халыкка мактап йөрүче, аз-маз шигырь-мигырьләр сипләүче Агай килеп керә.
– Шигырьләр китердем сезгә, – ди ул. – Беләсезме кемнеке?! Атаклы халык табибыбызның ассистентын, һәрчак уң ягында утыручы фәрештәне беләсез булыр – шуның шигырьләре… Бик сак килсәгез иде… Илдар энем, Күктән төшкән шигырьләр бит бу, Күктән төшкән…
– Күктән дисез инде… Алайса, бер атнадан килерсез, укып чыгармын, – ди үз гомерендә күп мәзәк хәлләргә тарыган Илдар Юзеев.
Нәкъ әйтелгәнчә, бер атнадан Агай килеп керә.
– Мин Күкләр белән сөйләштем, – ди Илдар Юзеев. – Бу шигырьләр Күктән төшмәгән икән, күттән төшкән булып чыкты.
Чаллы татар дәүләт драма театрының баш режиссёры Фаил Ибраһимов драматург Ркаил Зәйдулланы якты чырай белән, кочак җәеп каршы ала.
– Укыдым яңа пьесаңны. Шәп! Шәп дию генә дә аз, гениально язгансың. Вампиловтан соң драматургиягә мондый әсәр биргән кеше юк иде әле. Молодец! Беркем яза алмаганны башкарып чыккансың, парин!
Ркаил Зәйдулланың бу кадәр мактаудан калак сөякләре турысында рәхәт тир бәреп чыга. Тир бөртекләре, уйсу аркасына җыелып, умыртка баганасын кытыклап, аска таба йөгерешә башлый.
– Шушындый югарылыктагы пьеса күптән кирәк иде безгә, – дип дәвам итә сүзен баш режиссёр. – Ишекле-түрле йөреп укыдым, парин, төне буе йок- лый алмадым. Ул – андагы персонаж теле, ул – андагы вакыйгалар куелыгы, ул – андагы фикер тыгызлыгы!
Ркаил Зәйдулланың бөтен тәне изрәп камыр була бара. Күкрәген киеребрәк куя. Шигырь-мигырь язып йөргән замандаш каләмдәшләрен берәм-берәм күз алдыннан чигерә башлый. Күрегез абзагызны! Минем алкышларга коенып, сәхнәдә басып торганны ничегрәк кичерерсез икән, мокыткайларым?!
Театр бинасыннан тәмам иләсләнеп, башы әйләнеп чыккан Ркаил Зәйдулла бераз киткәч туктап кала… Нәрсә булды соң әле бу? Мактады-мактады да баш режиссёр, чөйде-чөйде дә…
– Әй шәп тә язгансың, бөек әсәр! Тик кызганыч, моны безнең артистлар уйный алмаячак шул, их, көче җитмәячәк безнең театрның! – дип, режиссёр, күкрәген төя-төя, нәүмиз күз яшьләрен сөртеп алды да, култыклап, Ркаил Зәйдулланы ишеккә кадәр китереп, аркасыннан яратып сөя-сөя озатып калды.
«Пьесаңны куймыйбыз» дигән сүз булып чыкты түгелме соң бу?! Ркаил Зәйдулла, сөзеп аударырга җыенган мәрмәр маңгайлы үгез кебек, театр бинасына таба борылды.
Биек баскычта торган баш режиссёр аңа, елмаеп, кул болгады:
– Бөек талант син, Ркаил!
Аның бу сүзләре Ркаил Зәйдуллага «Бүтәннәр шикелле, слабыйрак язарга кирәк, туган!» булып ишетелде.
Мәскәү, СССР язучыларының соңгы корылтае. Гариф Ахунов холлда Рәсүл Гамзатовны бер төркем татар язучылары белән таныштырып чыга.
– Менә иң көчле шагыйребез Равил Фәйзуллин!
Тау-кыялар акылы җыйган Рәсүл Гамзатов – сүзенә хикмәт сала белгән олпат әдип:
– Сездә ике бөек шагыйрь бар, – дип башлый ул сүзен. – Аның берсе – бөек Тукай. Икенчесе…
Шул мәлдә Равил Фәйзуллин, галстугын төзәтеп, зур шәхесләр өчен генә запаста саклаган кыска вакытлы елмаюын йөзенә җәеп, бармакларын эчкә караткан кулларын по швам куеп, иңен шакмаклатып, Рәсүл Гамзатов авызыннан тәгәрәп төшәсе үз исемен кабул итәргә әзерләнеп, сулышсыз кала, ишетеп калыгыз дигән кисәтүле күз карашы янәшәдәгеләрне яңаклап уза.
О проекте
О подписке