Хәзер сезнең белән
(Кечкенә көтүче авызыннан)

 
Җәйләр ямьле иде бер ялгызым
Урман буйларында йөргәндә.
Шарт-шорт китереп чыбыркымны,
Көтүемне һа…й…лап… куганда.
Сайрый иде анда сандугачлар,
Чылтырап аккан суга кушылып;
Мин, аларның иске танышлары,
Кушылмасам —
Урным кала иде буш булып.
Бервакытны кызып китәбез дә
Җырлау өчен бер хор төзибез.
Сандугачлар белән курай көенә
Сузып-сузып рәхәт җырлыйбыз.
Күптән инде әткәм, әнкәм үлгән,
Алар өчен бик күп тилмердем.
Үзем әле бала булсам да мин,
Байтак кына сарык, кәҗәләрне
Ана булып көйләп үстердем.
Яшем һаман алга атласа да,
Елыша алмадым берәр урынга,
Бу ел менә ярдәмлеләр аша
Сезгә килдем тырышып укырга…
Урман буйларында сызган җырларымны
Хәзер сезнең белән җырлыймын,
Җырлыймын да,
Шунда шашып китеп,
Кураемны сузып уйныймын.
Курай миңа әткәй бүләге ул,
Моңландырып барсын җырлаткан.
Ә хәзер мин
Шатлык көе уйныйм.
Ләкин
Әткәй кебек сезне җылатмам.
 

1927

Безнең һәйкәл

 
Җилләр!
Җилфердәтеп кара чәчләремне,
Нигә мине шулай сөясез?
Кырлар,
Күксел чәчәк белән,
Көз җиткәчтен,
Саргаешып нигә көясез?..
 
 
Янар таулар көчле —
Җирне тетрәтәләр,
Тик вакытлы – алар сүнәчәк.
Ә мин менә
Комсомолда
Озак еллар өчен үсәчәк.
 
 
Күкрәгемә тагып
Янгын «КИМ» ым,
Атлап үтәм сезнең каршыдан.
Кигән киемем – юнгштурм,
Мин басамын көрәш маршына.
 
 
Нинди бәхет!
Эш дәверендә тудым,
Эшне сөям!
Мактанырга кирәк түгел дә, —
Өмет ялкыннары
Артезиан күк
Атылалар минем күңелдән.
 
 
Мин югары карыйм —
Куе болытлар…
Алар ашыгып узып китәләр.
Көннәр,
Туйдыра алмый яшьлегемне,
Шул болытлар кебек үтәләр.
Биш ел гомер,
Ә мин һаман
Комсомолда пионер эшчесе,
Алты йөзләп бала кулдан үткән, —
Алар – илнең яңа кешесе.
 
 
Өзелеп сөям
Үсәр буыннарны,
Күз карам күк алар барсы да,
Тик шунысы:
Алты йөзгә
Мин җаваплы сезнең каршыда.
 
 
Бер тау беләм,
Шәһәр ерак аңа,
Ә мин менә аның буенда,
Яшьләр
Җыр көенә
Таш казыйлар тауның куенында.
 
 
Җырчы яшьләр
Кул салмаса,
Кем селкетсен тауның бар җирен!
Шикләнмимен,
Эштә көчем
Шул егетләр белән пар минем.
 
 
Түзми йөрәк…
Йөрәк түзми,
Айкалалар,
Барсы кайныйлар,
Һәр көн саен,
Таңгы томан кебек,
Таралалар барлык кайгылар.
 
 
Мәңге данын калдырырга
Кемнәр өчен һәйкәл кирәкле?
Эшләгән эш —
Үзе һәйкәл безгә,
Тик эш үти барлык теләкне.
 

1928

Җир күзләре
(Обсерваториягә экскурсия)

 
Урман эче,
Төрмә мәллә,
Яшиләрме монда караклар?
Яки монастырьмы —
Шундый тыныч җирдә
Гомер кичергәннәр монахлар.
 
 
Түгел,
Берсе түгел!
Монда җир күзләре.
Күкне күзли алар тавышсыз,
Урман җиле
күксел төтеннәрдән
Каз юллары ясап авышмый.
 
 
Киң бушлыкта йөзгән
Ерак йолдызларга
Җирдән каратылган торбалар,
Алар,
Югалтмаска теләп һәр йолдызны,
Күккә сузылып
карап торалар.
 
 
Астроном,
Аның күз алдына
Йолдыз, планеталар җыелган,
Майда бүрек киеп иемәгән,
Гали уйлар белән
Маңгай бөдрәләре коелган…
 
 
Нинди бәхет бу кешедә,
Хыял да юк монда,
алдау да.
Марс күктә
Күптән аптырап йөри
Бу күзләрдән кача алмауга.
 
 
Алар көчле,
Җирең ярылса да
Курыкмаслар,
тотып ямарлар,
Туар еллар өчен
Марс тормышыннан
Алар башлап роман язарлар.
 

1928

Ялкынлы хат
(Германия комсомолыннан)

 
Төрмә тәрәзәсе,
Башым куям,
Җил сагынган —
чәчем туздыра,
Төрмә салкын,
Тик шулай да
Мин янамын,
нәрсә кыздыра?
Мин хәзергә тимер читлектә,
Ник саклыйлар минем көчемне?
Янар таулар кебек
айкаламын
Алыр өчен соңгы үчемне.
 
 
Мин ялгызмы?
Белмим…
Күрше камерада
Мин уйлаган кеше торамы,
Кайгы урынына,
көләр өчен
Минем кебек уйлар корамы?
 
 
– Җирдә
Диңгез кипми,
Дулкын мәңге
Тирбәнүдән тынып йокламас.
Җирдә сыйныф бетми,
безнең көрәш
Фронтны ташлап
кире туктамас!
Төрмә тәрәзәсе,
Башым куям,
Җил сагынган —
чәчем туздыра,
Төрмә салкын,
Тик шулай да
Мин янамын —
көрәш кыздыра.
 

1928

Урамнан…

 
Таң…
Аның киң тынлыгын
Кем дә бозмый шаулы җыр белән,
Кара урманнар
Йомшак уйга баткан,
Уйга баткан яшерен сер белән.
Һәр минуты аның гомерем өчен
Сагыну хисен биреп калдыра.
Таң ул иске,
Ләкин һәр туар таң
Сагындырып каршы алдыра.
Тынлык…
Тал тирбәлә таңда тын гына.
Чишмә ага чылтырап моң гына.
Тик шул чишмә, салкын чишмә
Таң тынлыгын ярып ургыла.
Салмак кына җилләр исә,
Ерактанмы?
Бәлки, Уралдан?
Ә мин менә бер ялгызым
Таңда киләм тыныч урамнан.
Хәбибулла агай таңнан торып
Сөяп йөри ауган читәнен.
Кәҗә бәтие шуннан файдаланып
Чәйнәп йөри аның итәген.
Мин урамнан…
Бер таң кызы
Суга бара алып чиләген.
Ургып аккан
Салкын шул чишмәдә
Җырлый-җырлый юар беләген.
Таң тынлыгы уйга калдыра,
Офыкларны кояш яндыра.
 
 
Йә, әйтегез!
Матурлыкның матур бер җирендә
Кем шаулатмас хисле җырларны.
Мин түзә алмыйм,
Урамнан соң җырым җырлап,
Бер әйләнәм сөеп кырларны.
Әгәр:
Яшьлегемдә булган шатлыгымны
Хуш ис итеп таңга таратсам;
Ә шуннан соң?.. Куркам:
Кыен булыр шат күңелемне
Кайгы белән тагын каралтсам.
 

1928

Соңгы матурлык

 
Ярларына сыймый ага Идел,
Кояш уйный, яшьләр коена,
Алар чума,
Бөдрә чәчләреннән,
Кашларыннан тамчы коела.
 
 
Күрәсезме,
Колачын канат итеп,
Һәйкәл кебек, күкрәк киереп,
Сикергечтә тора спортчы кыз,
Өстен бронзадан киенеп.
 
 
Көч аңкыган тулы, төз гәүдәсен
Бөек рәссам мәллә ясаган? —
Юк,
Идел суы белән кояш нуры
Матурлыкны тудыра яңадан.
 
 
Ул ташлана биек сикергечтән,
Аткан уктай суга кадала,
Көнче Идел,
Куркып, дулкынланып,
Шомлы төскә кереп карала.
 
 
Идел уртасында чалкан ятып
Аккан була юри түбәнгә,
Акчарлаклар йөри хәйлә эзләп, —
Ничек итеп төшеп үбәргә.
 
 
Бу матурлык аның күкрәгендә
Идел дулкыннарын уйната,
Бу матурлык аның йөрәгендә
Янып эшләү хисен уята.
 
 
Беләге таза аның,
Күкрәге киң,
Карашында сизелә батырлык,
Шушы инде – Җир шарында
Рекорд алган соңгы матурлык.
 

1929

Очрашу

 
Зур зал,
Эче яңгырап тора,
Без пионерлар тезелеп утырдык,
Язгы яфрак җилдә шаулаган күк,
Без зал эчен көлеп тутырдык.
 
 
Тукта, кем ул?
Күзләр тәгәрәде,
Зур зал йотты безнең тавышны,
Каршыбызга килгән карчык белән
Безнең күзләр барып кавышты.
 
 
Ул карт инде,
Ул борчылган,
Нурын җуйган зәңгәр күзләре,
Ул күзләрнең
Күпме күргәнлеген
Сөйләп тора алар үзләре.
 
 
Чү, шауламагыз. Тын калыгыз,
Тын алыгыз тынып таң кебек,
Ул сүз башлый,
Аның сүзе
Тәндә йөри кайнар кан кебек:
 
 
«Яшьлегемнең тирән хисләренә
Төренеп килгән урман серләре,
Тарихымның көрәш битләреннән
Һич җуелмас аның эзләре.
 
 
Мин көрәшче идем,
Озын төннәр буе
Ишегемне кемдер саклады.
Мин күрмәдем айны,
Һәр кич тәрәзәмне
Калын пәрдә белән капладым.
 
 
Бер төн шулай
Урман җыелышында
Безне тотып кулга алдылар,
Сорау да юк,
Хөкем дә юк.
Төрмә кочагына салдылар.
 
 
Белә алмадым,
Көрәшче иптәшемне
Тотканнармы шул төн урманда?
Тик хәтерлим аның елмаюын
Миңа каршы басып торганда.
 
 
Мин төрмәдә,
Гасырлар күк,
Озын еллар туа каршымда,
Давылдагы
Диңгез дулкыныдай
Айкалалар уйлар башымда.
 
 
Төрмә…
Таш стена, тимер тәрәзә,
Тик болытлар миңа күренә.
Тимер тәрәзәмә
Җил бәрелеп,
Рәшәткәләр аша үрелә.
 
 
Авыр!
Авыр миңа үземә сөйләү,
Хыялландым анда,
Чәчем туздырдым,
Салкын стенага
Башым салып,
Егерме ел гомер уздырдым…»
 
 
Шушы сүзләр
Аның йөрәгеннән
Кайнап чыкты сүнмәс ут булып,
Сыкранмады, яшен чыгармады,
Без тыңлыйбыз аны йотылып:
 
 
«Гомрем чәчәге ул,
Яшьлек таңым
Көрәш ташкынында уелды,
Диңгез төбенә төшкән
Чуерташ күк,
Салкын камерада җуелды.
Мин кызганмыйм
Матур яшьлегемне,
Моңаймыймын
Күзләремә яшьләр тулсын дип.
Мин югалттым аны,
Менә сезнең
Яшьлегегез матур булсын дип».
 

1929

Бакчачы кызлар

1

 
Мин сагындым!..
Яз күңелемне
Алып кайтты туган Димемә,
Ярларына басып карадым бер,
Кулларымны салып билемә.
 
 
Яр буена шаулап килә дә җил
Башын сыйпый йомшак талларның,
Иркәләнеп, таллар тирбәләләр,
Шәүлә төшә суга алланып.
 
 
Шул вакытта менеп карасаң
Каршыдагы тауның үренә,
Түтәл буйларында йөргән кызлар
Мәк чәчкәсе булып күренә.
 
 
Тавышлары яңгырый тауга бәрелеп,
Сибелешеп тугай өстенә,
Колхоздагы җитез, чая кызлар
Тау читендә бакча үстерә.
 

2

 
– Кызлар,
Вакыт җитте су коенырга! —
Бу сүз сигнал булып сизелә,
Җил сирпегән чәчәк төркемедәй,
Яр астына кызлар сибелә.
 
 
Дулкын бәрелеп торган ташка басып,
Кызлар чума суның төбенә,
Батмый калган кара толымнары
Үргән камчы булып күренә.
 
 
Ә Саҗидә әле журнал укый,
Күзләреннән нурлар чәчелә,
Җилсез таңда яуган йомшак кар күк,
Шомырт чәчәк коя чәченә.
 

3

 
Кич.
Бик ерактан салмак кына
Ай үрмәли тауның башына,
Кызлар эштән туктый,
Өс-баш алмашалар,
Иркәләнеп айның каршында.
 
 
– Кызлар, киттек,
Соңга калабыз!
– Соң, көймәләр?
– Әнә тегендә.
 
 
………………..
Ә Дим калды бер ялгызы,
Тик ай йөри аның төбендә.
 

1929

Гармун турында

 
Табигатьнең
Нечкә матурлыгын,
Тормыштагы
Шатлык, кайгыны,
Компас булып
Шагыйрь сизә алмаса,
Көзге яфрак кебек кайгылы.
Кайда минем
Шаулы йөрәк,
Киң тугайны җырлап гизмәгәч,
Кайда минем шагыйрьлегем,
Тальян гармун моңын сизмәгәч!
Гармун безгә
Күп җырлады,
Аз җырладык аның турында,
Тукай мәрхүм оныткандыр.
Һади Такташ әйтә:
– Ерунда.
 
 
Матур кызлар алар ерунда,
Ә мин җырлыйм гармун турында.
 

* * *

 
Гармун хокук алды
Теләгән көен
Теләсә кайда басып көйләргә,
Рөхсәт итегез миңа
Теләгемне
Гармун кебек иркен сөйләргә.
Гармун,
Үпкәң зурдыр,
Үпкәң зурдыр бик күп кешегә,
Чөнки әле
Нечкә серләреңне
Тик бер Туиш ага^[1] төшенә.
Гармун, дуслар,
Футурист түгел,
Ул реалист,
Лирик, юморист.
Җырчы, артист,
Актив комсомолец,
Алкоголик тотса,
Фу-ту-рист.
 
 
Тукта,
Карыйм тәрәзәмнән,
Зәңгәрләнеп әнә таң ата.
Әтәч, колачын җәеп,
Саф һавада
Таң хәбәрен илгә тарата.
Бизгәк тоткан кебек
Калтыранып,
Калкып-калкып сайрый сандугач.
(Ил чәчәкле чакта
Матур сайрый,
Бик тиз сыза менә
Кар булгач.)
Гармун йоклый таңда,
Изелеп йоклый,
Чабатасын чишеп ташлаган,
Баш астында салам,
Өстә бишмәт,
Астан салкын бәрә башлаган.
Гармун, дуслар,
Мещан түгел,
Скрипка кебек назланмый,
Җырлап озата
Салкын көзне,
Җырлап каршы ала язларны,
Гармун кызлар белән шаяра,
Җырлап ала шулай кай ара:
«Ак Иделдән агып килә
Ап-ак юка йомычка,
Кызлар егермедән узса,
Кала заемпомочка».
 
 
Ә менә кич,
Урман тынган,
Халык арып җиргә сузылган.
Көн буенча эшләп
Аның көче —
Хисе, мәхәббәте тузылган.
Ник соң кичен
Әтәч җырламый,
Ник сайрамый сары сандугач,
Ә бит кичен кирәк
Моңлы дәртләр,
Каның арып куану сагынгач.
Тик шулвакыт
Бер кырыйдан
Тальян гармун сызып җибәрә.
Шунда йөрәк
Моңнан ташый,
Җыры җәелә якын-тирәгә:
«Ап-ак каен, яфраккаең
Җилдә сөйләшә икән.
Апаң булса, җизнәң була,
Җиңгәң көнләшә икән.
Их, егетнең йөрәге,
Йөрәгендә терәге,
Нарат кебек яшь егетнең
Эштә була теләге».
 
 
Их, ул гармун,
Тальян гармун
Һәр йөрәкне үзенә алдыра,
Ярсу йөрәкләрнең
Мәхәббәтен
Киң кырларда мәңге калдыра.
Телгә бай ул,
Радио аша
Бөтен дөнья белән сөйләшә,
Аның йөрәге —
Безнең йөрәк,
Ул хисләрен безгә өләшә.
Дуслар,
Тальян гармун кебек
Якын күрәм сезне,
Гайбәтләрдән ерак качарсыз.
Вәгъдә итәм:
Мин өйләнгәч, кызыл туемны
Тальян гармун белән ачарсыз…
 

1929