Туфан Миңнуллин

Бетсен ирләр, яшәсен хатыннар !
Ике пәрдәле комедия

Катнашалар:

Вәсимә } ир белән хатын.

Вәсим   } ир белән хатын.

Сәлимә } авыл хатыннары.

Хәтимә  } авыл хатыннары.

Галиябану – авыл карчыгы.

Айсылу – авыл кызы.

Сихерче карчык.

Варвара – балалар бакчасында тәрбияче.

Хөллия } «аллар».

Наташа } «аллар».

Шарлотта  } «аллар».

«Бомба» } тәтәйләр.

«Попка» } тәтәйләр.

«Мисс Пипис» } тәтәйләр.

Ләлия } кеше хокукын яклаучылар.

Маша } кеше хокукын яклаучылар.

Элизабет  } кеше хокукын яклаучылар.

Гузелька } балалар.

Наташенька  } балалар.

Беренче пәрдә

Җир шары өстендә урын-җире җәелгән карават. Күктә ай һәм йолдызлар. Айга эленгән бауда Вәсим белән Вәсимәнең бергә кочаклашып төшкән рәсеме эленеп тора. Сәхнә өстендә тар гына экран. Анда сәхнәдә барган вакыйгаларга комментарий рәвешендә икеюллыклар язылып бара.

Вакыйга башланыр алдыннан экранда:

«Куйдык та сыртны сыртка,

Пешердек тозсыз ботка», —

дип язылган. Караватның ике ягында, сыртны сыртка куеп, ир белән хатын   – Вәсим белән Вәсимә утыра.

Вәсим (авыз эченнән көйләп).

Былтыр җуйган балдагымны

Быел таптым утлыктан.

Җырлыйсым килеп җырламыйм,

Җырлыйм хатын юклыктан.

(Вәсимәгә таба борыла.) Әйт инде берәр сүз.

Вәсимә. Җырла, җырла. Оятсыз. Янында хатыны утыра, хатын юк, ди.

Вәсим. Дәшмисең бит, сөйләшмисең бит. Мин сине юк дип торам.

Вәсимә. Юктыр шул. Сөйрәлчекләр янында йөргәч, хатын юк булып күренәдер.

Вәсим. Сөйрәлчек, дип, бүтән хатыннарны мыскыл итмә, Вәсимә. Алар да бит синең җенестәшләрең. Сөяркәләр, диген.

Вәсимә. Үртәмә. Миңа сөяркә ни, сөйрәлчек ни. Мир үгезе.

Вәсим. Алай түгел ул, Вәсимә. Сөяркә, хатын кебек үк, күңелгә якын була. Үзең кебекләрне мыскыл итмә.

Вәсимә. Минем кайчан сөйрәлгәнем бар?

Вәсим. Алла диген, Вәсимә. Дөнья бу. Ярый ла синең менә дигән ирең бар.

Вәсимә. Синме ир?

Вәсим. Кем соң?

Вәсимә. Әйтер идем инде…

Вәсим. Син әйт, Вәсимә. Барысын да әйт, мин белеп торыйм. Ир түгел дисең инде? Син, Вәсимә, ни сөйләгәнеңне белеп сөйлә. Уйлабрак әйт. Үзең «мир үгезе» дисең, үзең «ир түгел» дисең. Сөяркәләрең дисең, үзең ир түгел дип әйтәсең. Ир булмаган ирнең сөяркәләре буламы?

Вәсимә. Көлмә миннән. Җитеп килә торган кызларың бар. Оялмыйсың да, һаман сөйрәләсең.

Вәсим. Әйдә болай сөйләшик, Вәсимә. Син минем кебек оятсыз белән торма, аерып җибәр. Үзеңә менә дигән ир тап.

Вәсимә. Бик кирәкләре бар. Барыгыз да бериш. Кулымнан килсә, бөтенегезне кырып бетерер идем. Берегезне дә калдырмас идем җирнең йөзендә.

Вәсим. Бөтенебезне дә димә инде. Арабызда әйбәтләребез дә бардыр… Мин дә ул кадәрле үк начар түгел инде.

Вәсимә. Сине беренче булып юкка чыгарыр идем. (Эленеп торган карточканың алдын артка әйләндереп куя.)

Вәсим. Карточкадан үч алма.

Вәсимә. Тормасын җан көйдереп.

Вәсим. Рәхмәт, Вәсимәкәй. Ләкин булып чыкмый ниятең. Ирләрсез яши алмый хатын-кыз.

Вәсимә. Яшәмәде ди, көтеп тор. Әнә Сабира апа әйтә, ирдән котылгач рәхәтләнеп яшим, ди.

Вәсим. Сандугачым…

Вәсимә. Әйтмә миңа «сандугачым» дип.

Вәсим. Карлыгачым…

Вәсимә. Мыскыл итмә, диләр.

Вәсим. Ярый, алайса, сандугачым да димәм, карлыгачым да димәм, чыпчыгым диярмен. Менә нәрсә, чыпчыгым, синең рәхәтләнеп яшим дигән Сабира апаң беркөн миңа әйтә, бер генә кочакла әле, Вәсим, ди.

Вәсимә. Алдашма. Кирәгең бер тиен.

Вәсим. Ярый инде, алайса. Бер тиен тек бер тиен. Хәзерге тиенне җирдә ятса да иелеп алучы юк. Шулайдыр инде без дә. Ничек соң сине бәхетле итәргә, Вәсимәкәй? Син, әйдә, болай эшлә. Ходайдан сора, и Алла, бу дөньядан ир дигән хайваннарны юк ит, үзебез генә калып рәхәтләнеп яшик, диген.

Вәсимә. Авызың ерма, сорармын да шул.

Вәсим. Юк, Вәсимәкәй. Алла андый этлекне эшләмәс. Ни әйтсәң дә, ул безне алдан яраткан. Аннан соң безнең кабыргадан – сезне. Син иң яхшысы – сихерче карчыклардан сора. Алар явыз. Алар сине тыңлар. Мин бетәргә риза үзе. Әйдә, икәү бергә чагында ятып сөйләшик. Мин сине кочагыма алырмын, син шунда, ирләр кирәкми, диярсең. (Ята.)

Вәсимә. Якын киләсе булма, орынасы булма! (Вәсимгә аркасын куеп ята.)

Серле музыка астында утлар сәхнәдә хакимлек итә. Ай дерелди, йолдызлар сикерешә. Сәхнә яктырганда, Вәсимә ялгызы гына караватта ята. Вәсим яткан урынны капшап карый. Вәсим булмагач торып эзләнә.

Әй, кайда син? Вәсим! Вәсим, дим.

Экранда язу:

«Ирләр бетсен, үлсен, катсын,

Хатыннар чәчәк атсын».

Сихерче карчык пәйда була.

Сихерче карчык. Вәсим юк. Ирең юк.

Вәсимә. Ничек юк? Син кем?

Сихерче карчык. Мин бөтен Җир шарындагы сихерче карчыкларның президенты. Кичә сезнең ишегалдында безнең җыелышыбыз булды. Көн тәртибендә сезнең теләкне тикшерү иде. Озакка сузылган фикер алышулардан соң сезнең теләкне канәгатьләндерергә булдык.

Вәсимә. Нинди теләк?

Сихерче карчык. Кулымнан килсә, бөтен ирләрне дә кырып бетерер идем, дидегез. Дидегезме?

Вәсимә. Дигән идем.

Сихерче карчык. Дисәгез, шул: теләгегез үтәлде. Җир шарында һәм космоста бөтен ир заты юкка чыгарылды.

Вәсимә. Ничек?

Сихерче карчык. Сихер көче белән. Рәхәтләнеп яшәгез, Вәсимә ханым.

Вәсимә. Туктагыз әле…

Сихерче карчык. Туктарга ярамый безгә. Без һәрвакыт хәрәкәттә булырга тиеш. Сихерчеләр илендә сездәгечә түгел. Бездә барысы да уйланылган. Без сүзләребезне уйлап сөйлибез. Сүзебезне төгәл үтибез. Бездә кризис-мризис юк. Бездә барысы да модернизацияләнгән һәм структуризацияләнгән. Бездә сездәге шикелле бюрократизм юк. Хушыгыз. (Югала.)

Вәсимә сәхнәнең төрле ягына барып карана. Тыңлый. Җир шарындагы хатын-кызларның шатлыктан көлгән тавышлары яңгырый. Күрше хатыны Хәтимә керә. Аның белән бергә экранда:

«Тыныч ашаган ашым –

Юк янымда алкашым», –

дигән язу языла.

Хәтимә. Вәсимә, минеке сезгә кермәдеме ул? Иртә таңнан чыгып югалды, заразы, дуңгыз прачункасы.

Вәсимә. Синеке түгел, үземнеке дә юкка чыккан әле.

Хәтимә. Бергә киткәннәр микәнни? Алай дисәң, синеке минеке кебек дуңгыз урынына эчми дә инде.

Һавада «Ур-ра!» дигән хатын-кыз тавышлары яңгырый.

Син ишетәсеңме, нәрсә кычкыралар анда?

Вәсимә. Сихерче карчыкның әйткәне дөрес булып чыкты, ахрысы.

Хәтимә. Нинди сихерче?

Вәсимә. Иртән торсам, каршымда бер карчык тора. Бөтен ирләрне бетердем, ди, хатын-кызлар гына калды Җир шарында, ди.

Хәтимә. Кит әле! Нишләп икән?

Вәсимә. Кичә Вәсимгә ачуым чыккач, бөтен ирләрне бетерер идем Җир шарындагы, дип теләк теләгән идем, шул теләгең үтәлде, ди.

Хәтимә. Кит аннан!.. Чынмы икән?

Вәсимә. Юк бит, синеке дә, минеке дә юк.

Хәтимә. Ходаем, шундый бәхетнең дә килер көне булыр микәнни? (Карана.) Кара, чыннан да, урамда ир заты күренми. Тукта, Санияләргә кереп чыгыйм әле, аның хөрәсәне нишләде икән? (Чыгып чаба.)

Вәсимә. Кара, көтмәгәндә килеп чыкты бит әле бу. Нишләргә икән? Кызык булып китте бит әле. (Җырлый.)

Мондый көнне күрер көн дә булыр икән,

Тормышыма бәхет ташып тулыр икән –

Ир дигән азгыннан котылдым;

«Ялгыз башым – тыныч колагым» дип кенә,

Үз җаема, үз көемә ипләп кенә

Рәхәттә яшәргә тотындым.

Кайчан кайтып керер икән бу азгын дип,

Кайсы кошны тотты икән бу козгын дип,

Ут йотып ятмамын төннәрен;

Бәхетемне шатлыгыма төйнәп кенә,

Җырлап кына, көен көйгә көйләп кенә

Рәхәттә үтәрдер көннәрем.

Хәтимә (атылып кереп). Валлаһи, дөрескә чыкты әйткәнең, Вәсимә, Саниянең дә ишәге юкка чыккан, Әминәнең дә сарыгы югалган. Сөенеп туялмый Әминә. Аерылам, аерылам дип яшәдем шул сарык белән, ди. Рәхмәт яусын Вәсимәгә, ди. Авыл тулы өйләнмәгән егетләр иде, урам этләре кебек өерелеп йөриләр иде, берсе дә күренми. Чыннан да, кая олактылар икән алар?

Вәсимә. Үле гәүдәләре дә күренмиме?

Хәтимә. Ю-ук, күренмәве яхшы да әле аның. Күмеп мәшәкатьләнер идек.

Көлешәләр. Сәлимә керә.

Экранда язу:

«Мохтаҗ түгел ир-атка,

Сезнеке булган чакта».

Сәлимә. Карале, кызлар, ирләр юкка чыккан, диләр, дөрес микән? Карагыз әле, законный ирләр генә бетте микән, законный булмаганнар калды микән?

Хәтимә. Өметләнмә, Сәлимә, бетте килгән-киткән мужикларың.

Сәлимә. Ир бетсә дә, сөяркә бетми ул, җаным.

Вәсимә. Вәсимгә дә өметең сузма, югалды.

Сәлимә. Юкка шикләнәсең, Вәсимә, синекенең кунганы булмады.

Хәтимә. Синдә кунмаган ир булды микән?

Сәлимә. Аллага шөкер анысы. Тагын да кунарлар әле. Болай гына, юри генә әйтәләрдер әле, бетмәгәндер ирләр. Ирләр бетсә, дөнья бетә ич.

Шулвакыт «Тыңлагыз! Тыңлагыз!» дигән тавыш яңгырый.

1 тавыш. Тыңлагыз! Тыңлагыз! Казан сөйли. Мәскәү вакыты белән сигез сәгать кырык минут.

2 тавыш. Говорит Москва. Московское время восемь часов тридцать минут.

Сәлимә. Карале боларны. Икесе ике төрле сөйли. Казан «кырык минут» ди, Мәскәү «утыз» ди. Әллә Мәскәү безгә вакытны бераз арттырганмы?

Хәтимә. Тукта, тырылдама, тыңлыйк.

1 тавыш. Казан сөйли. Бүген иртәнге сәгать алтыда бөтен Җир шарында ир җенесеннән булган затлар юкка чыкты. Бары тик хатын-кыз җенесеннән булган затлар гына калды.

2 тавыш. Сегодня в шесть часов утра на всей территории Земного шара ликвидирован мужской род. Остались только особы женского рода.

Сәлимә. Мәскәү әйткәч, дөрес булып чыкты, алайса. Мәскәү белми сөйләмәс. Аның ялганы да дөрескә охшаган. Этлек ишетәсең килсә, Мәскәү радиосын тыңла. Ходаем, нишләрбез икән ирләрсез?

Вәсимә. Нишләрбез икән димә, нишләрмен икән диген.

Сәлимә. Аллага шөкер, мин, ичмасам, күрәсен күреп калдым. Бетсәләр дә, үкенечкә калмады. Үкенечкә калмады. Китим әле, берәрсе берәр җирдә посып калмады микән. (Чыгып китә.)

Вәсимә. Сөйрәлчек.

Хәтимә. Шулар аркасында бозылды да инде дөньясы. Алар булмаса, син дә теләк теләмәгән булыр идең. Карале, күрше, кемнәр ул тегендә? Әллә бүген берәр бәйрәмме?

Экранда язу:

Үзебез үзебезгә –

Кирәкми ирләр безгә.

Ал төстәге флаглар, лозунглар күтәргән бер төркем хатын-кызлар керә. Лозунгларда «Бетсен ирләр, яшәсен хатыннар!», «Яшәсен хатын-кыз белән хатын-кыз мәхәббәте!», «Ал төс – затлы төс!» дигән язулар. Төркем Вәсимә каршына килеп җиткәч, сафларга тезелеп җыр суза.

Без котылдык безне басып торган,

Безне изгән ирләр затыннан.

Без әйткән сүз – безнең девизыбыз:

Бетсен ирләр, яшәсен хатыннар!

Безнең байрагыбыз ал төстә —

Ал төс балкып торсын һәр төштә.

Җыр тәмамлангач, төркемдәгеләр Вәсимә алдына чәчәкләр сибәләр.

Хөллия (алга чыгып). Хөрмәтле Вәсимә! Сез җир йөзеннән ирләр дип аталган котсыз, шыксыз, кыяфәтсез, шөкәтсез, килбәтсез, мәнсез, рәтсез, нурсыз, йогышсыз, кошбәтсез, мөрәвәтсез затларны кырып-себереп ташлап, бөек эш эшләдегез. Бу гамәлегез безне чиксез шатландырды, куандырды, сөендерде. Төрле төбәкләрдә яшәүче, төрле телләрдә сөйләшүче аллар исеменнән сезгә зур рәхмәт. (Вәсимәне үбеп ала.)

Наташа (Хөллияне алыштырып алга чыгып). Дорогая наша подруга Васима! Уничтожив безобразный род человечества – мужчин, вы сделали огромное дело. От имени всех розовых вам огромное спасибо! (Вәсимәне үбеп ала.) А вы очень сладкая, Васима.

Вәсимә. Туктагыз әле, сез кемнәр?

Шарлотта. Мадам Васима…

Хөллия белән Наташа әйткәннәрне французча кабатлый һәм Вәсимәне караватка егып салып үбә. Башкалар кул чабып котлап торалар.

Вәсимә (Шарлотта кочагыннан котылып). Нишлисең син? Сез кемнәр?

Хөллия. Әйткәнемчә, без – «аллар». Әллә ишеткәнегез юкмы? Икенче төрле итеп әйткәндә, лесбиянкалар. Без – дөньяның рәхәтен ирләрдән башка гына татый белүчеләр. Без    – нәфислек символлары. Ирләр дип аталган тупас җаннардан җир өстен арындыруыгыз өчен, без сезгә роза чәчәкләре алып килдек. Ә   болары ал төстәге мәк чәчәкләре. (Җырга күчә.)

Мәк чәчәге, мәк чәчәге,

Мәк чәчәге ал була;

Күзең сирпеп бер карасаң,

Йөрәгемә ял була.

Белегез, кадерле Вәсимәкәй, без мәк чәчәген чүп үләне белән бутаучылар түгел.

Мәк чәчәге бәйләмен Вәсимәгә тапшыра. Хатыннар төрле телләрдә Вәсимәгә рәхмәт әйтәләр. «Огромное женское спасибо!», «Данке шон!», «Мерси!», «Сенкью веремеч» дигән авазлар яңгырый.

Хөллия (Хәтимә янына килеп). Ә сез кем буласыз?

Хәтимә. Мин Вәсимәнең күршесе – Хәтимә булам.

Хөллия. Сез дә чибәр хатын.

Наташа (Хәтимә янына килеп). Аппетитная, правда?

Хәтимә. Сез әллә кыз-тәкәләрме? Ирдәүкәләрме?

Хөллия. Анысы да түгел, монысы да түгел. Без – нәфислек фәрештәләре. Килегез әле бирегәрәк, кочаклагыз әле мине.

Хәтимә. Хатын-кыз кочакларга мине кем дип белдең?

Хөллия. Ә син кочаклап кара. (Хәтимәне кочаклый, үбә.)

Хәтимә. Нишлисең, җибәр! (Хөллиядән ычкынып, Наташа кочагына керә. Аңардан ычкынып чыгып чаба.)

«Аллар» төркеме көлешә, кул чаба.

Хөллия (Вәсимә каршына килеп). Без китәбез, Вәсимәкәй. Без әле очрашырбыз. Безне эзләп табарга теләсәң, безнең адрес: бөтен Җир шары.

Наташа. Наш адрес: весь Земной шар.

«Безнең байрагыбыз ал төстә.

Ал төс балкып торсын һәр төштә», –

дип җырлап чыгып китәләр.

Хәтимә керә.

Хәтимә. Киттеләрме? Шулар бу, Вәсимә, шулар – кыз-тәкәләр. (Көлеп.) Кочаклый, үбә… Кытыкны китерделәр. Начар түгел икән үзе.

Вәсимә. Ни сөйлисең син?

Хәтимә. Ни сөйлисең дип… Дөньяда булмаган эшме? […] Иркәләнәсе дә килә бит. Кил әле, кочаклыйм әле үзеңне, Вәсимәкәй.

Вәсимә. Якын киләсе булма!

Хәтимә. Курыкма, шаярам гына. Әй дөньялар, дөньялар. Кая таба бара бу дөньялар? Нишләтәсең, Вәсимә, ирләр исемен йөртеп, ир булмаганнар дөнья тулы. Алар бар дип алданып яшәгәнче… Аптыраганнан инде болар барысы да. Үгез теләп тә үгез булмаса, сыер өстенә сыер да атлана шул. (Караватка чалкан ава да җыр суза.)

Наз күралмыйча үтте гомерләр,

Чәчәк атмыйча сулдылар гөлләр.

Яфрак ярмыйча корды каеннар,

Корган каеннар – безнең кайгылар.

Синең, ичмасам, ирең, азгын булса да, ир иде. Рәхәтен күрә идең.

Вәсимә. Каян беләсең?

Хәтимә. Үзең зарлана идең ләбаса. Йокларга ирек бирми, дия идең. Бүтән хатыннар янына йөргәнгә тузына идең. Йөрерлек ирең булсын иде лә ул. Миңа да булмады, бүтәннәргә дә тәтемәде. (Вәсимәне кысып кочаклый да чыгып китә.)

Экранда язу:

«Ир-атлар да кешеләр,

Почти хатын-кыз ишеләр».

Портфельләр тоткан, ирләрчә киенгән күзлекле өч-дүрт хатын керә.

Ләлия. Керергә рөхсәттер дип беләбез. Исәнмесез! Здравствуйте, бонжур, гутен таг! Гражданка Вәсимә Бариева биредә яшиме?

Вәсимә. Әйе.

Ләлия. Безгә аны күрергә мөмкинме?

Вәсимә. Мөмкин. Мин ул Вәсимә Бариева.

Ләлия. Бик яхшы. Без Халыкара кеше хокукын яклау оешмасыннан.

Маша. Мы правозащитники человеческих прав. Из Всемирной организации правозащитников.

Элизабет. (Маша әйткәнне инглизчә кабатлый).

Тезелешеп басып, үз оешмаларының гимнын җырлыйлар.

Һәр җирдә һәм күктә, һәр төштә

Бертигез хокукта кешеләр:

Ирләр һәм хатыннар барысы

Һәм безнең, һәм сезнең ишеләр.

На земле, на небе, повсюду

Равные права у людей.

Женщины, мужчины всех мастей

Все равны, нет рабов, нет судей.

Гимнны инглиз телендә җырлыйлар.

Ләлия. Безнең оешмада ирләр дә бар иде, ләкин алар кинәт кенә юкка чыктылар. Ишетүебезчә, аларны юкка чыгаручы – сез.

Вәсимә. Мин түгел, сихерчеләр.

Ләлия. Ләкин сезнең үтенечегез буенча.

Вәсимә. Мин үтенмәдем, теләдем генә.

Ләлия. Димәк, сезнең теләкне искә алып, сихерчеләр җир өстендәге ирләрнең тамырын корытты?

Вәсимә. Тамырлары ук корымагандыр, юкка чыгулары хак бугай.

Ләлия. Сез, ханым, үзегезнең җинаятьче икәнлегегезне таныйсызмы?

Вәсимә. Ниткән җинаятьче?

Ләлия. Сез аңлыйсызмы, бер кешене үтерүчене гомерлеккә төрмәгә ябалар, ә сез миллиард кешенең башына җиткәнсез.

Вәсимә. Нәрсә сөйлисең син, ниткән кеше?

Ләлия. Сезнеңчә, ирләр кеше түгелмени?

Вәсимә. Минем кешедә эшем юк, үз ирем белән теләсә нишлим. Телим икән үтерәм, телим икән яшәтәм.

Элизабет. Сезнең ирегез дә кеше бит.

Вәсимә. Ул сезнең өчен кешедер, минем өчен ир генә.

Маша. Вообще-то она права.

Вәсимә. Сез нәрсә, мадам Мария? Сез җинаятьчене якларга җыенасызмы?

Маша. Я в том смысле, что не все мужья мужчины.

Элизабет. Ах, бу Россия! Бөтен милләтләрнең дә хатыннары бертөсле. Европада, мадам Мария, бөтен ирләр дә кеше.

Маша. И вашу Европу я знаю. Кочаклап йокларлык ир юк.

Элизабет. Ләкин алар кешеләр. Сез безне гаҗәпләндерәсез, мадам Мария. Үзегез кеше хокукларын яклау үзәгенең әгъзасы, үзегез кешелек дөньясын юкка чыгарган авыл хатынын яклыйсыз.

Вәсимә. Нәрсә һаман миңа бәйләнәсез, мин иремне генә беләм, калганын сихерчедән сорагыз.

Элизабет. Юк, без сине хөкемгә тартабыз.

Ләлия. Кеше хокукларын яклаучы оешма исеменнән халыкара трибуналга мөрәҗәгать итәчәкбез.

Вәсимә. Итмәгәегез. Минем иремдә берәүнең дә эше юк.

Элизабет. Әгәр дә сез үз ирегез кебек ирләрне генә бетерсәгез бер хәл. Ләкин сез ир-атлар исеме йөртеп тә ирлек вазифаларын үти алмаганнарны да юкка чыгаргансыз.

Вәсимә. Аларында минем эшем юк. Сез нәрсә әле хатын-кыз башыгыз белән алкашларны яклап йөрисез?

Ләлия. Алкогольнең монда катнашы юк.

Вәсимә. Ничек булмасын! Әнә Сания әйтә, эчә дә йоклый, эчә дә йоклый, ир рәхәтен күрми изаланам, ди. Нәрсәгә кирәк андый ир?

Маша. Браво! Браво! Дөрес! Нечего их кормить.

Элизабет. Мадам Мария, әгәр дә сез безгә каршы фикер йөртсәгез, без сезне халыкара оешмадан чыгарырга мәҗбүр булабыз. Сез кеше хокукларын яклый белмисез.

Маша. Извините, кешеләрне яклыйм мин, ир була белмәгән ирләрне генә якламыйм.

Ләлия. Алар да кеше, аңлагыз.

Маша. Булмагайлары. Мин – марҗа, миңа мине төнлә йоклатмыйча кочаклаучы мужик кирәк. (Вәсимәгә.) Синең ирең төнлә сине йоклата идеме?

Вәсимә. Мине генәме?! Ярты районның ирсез хатыннарына җитешә иде.