บทที่ 4

แสงสีขาวจากคบเพลิงน้ำมันโพรเพนนั้นถูกส่ายไปมาอยู่ข้างหน้าไรล์ลี่ เธอต้องหลบหน้าหลบหลังเพื่อหนีให้พ้นจากการโดนลวก แสงสว่างจ้าทำให้เธอมองอะไรอย่างอื่นไม่เห็น รวมถึงตอนนี้เธอก็มองไม่เห็นหน้าคนที่จับตัวเธอมาแล้วด้วย ขณะคบเพลิงนั้นถูกส่ายไปมามันก็ทิ้งเศษลูกไฟไว้ในอากาศ

“พอแล้ว!” เธอตะโกน “พอได้แล้ว!”

เสียงของเธอแหบพร่าไปหมดจากการตะโกน เธอก็สงสัยเหมือนกันว่าเธอจะเปลืองน้ำลายทำไม เพราะเธอรู้อยู่แล้วว่ามันคงไม่หยุดทรมานเธอจนกว่าเธอจะตายนั่นแหละ

ทันใดนั้น เขาหยิบแตรอากาศขึ้นมาบีบเข้าใส่ในรูหูของเธอ

เสียงแตรรถดังลั่น ไรล์ลี่สะบัดความคิดกลับมาปัจจุบัน ในขณะที่มองออกไปเห็นไฟจราจรเปลี่ยนเป็นสีเขียว รถยาวเป็นหางว่าวติดอยู่ด้านหลังรถของเธอ เธอจึงเหยียบคันเร่ง

ฝ่ามือยังชุ่มไปด้วยเหงื่อ ไรล์ลี่ไล่ความทรงจำออกจากหัวพร้อมกับเตือนตัวเองว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหน เธอกำลังจะไปเยี่ยม

มารี เซย์ลส์ ผู้รอดชีวิตคนเดียวจากเหตุการณ์อันรุนแรงอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ที่เกือบคร่าชีวิตเธอครั้งนั้น เธอตำหนิตัวเองที่ปล่อยให้ภาพความจำเก่าๆกลับมาทำร้ายได้ เธออุตส่าห์จดจ่ออยู่กับการขับรถมาได้ตั้งชั่วโมงครึ่งแล้วเชียว ซึ่งเธอก็คิดไปว่าเธอทำได้ดีแล้ว

ไรล์ลี่ขับรถเข้าเมืองจอร์จทาวน์ ผ่านบ้านทรงวิคตอเรียหรูหรา แล้วมาหยุดจอดที่หน้าบ้านเลขที่ที่มารีได้บอกไว้ทางโทรศัพท์ – หน้าบ้านทาวน์เฮ้าส์อิฐมอญสีแดงที่มีแบบเว้าของหน้าต่างยื่นเป็นเหลี่ยมออกมาสวยงาม เธอนั่งต่อในรถอีกชั่วครู่ ไตร่ตรองอยู่ว่าจะเข้าไปดีหรือไม่ในขณะที่พยายามรวบรวมความกล้า

เธอลงจากรถในที่สุด ระหว่างที่กำลังเดินขึ้นบันไดก็รู้สึกดีใจที่มารีออกมาต้อนรับเธอที่หน้าประตู ในชุดเรียบๆแต่ดูสวยสง่า มารียิ้มแบบซีดๆ หน้าของเธอดูเหนื่อยและล้า ดูจากถุงใต้ดวงตาเธอแล้ว ไรล์ลี่แน่ใจว่าเธอคงจะผ่านการร้องไห้มาแน่และมันก็ไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจอะไร เธอกับมารีเจอหน้ากันบ่อยผ่านวิดีโอแชทในช่วงหลายอาทิตย์ที่ผ่านมา ไม่มีอะไรที่จะปกปิดกันและกันได้หรอก

เมื่อได้กอดกัน ไรล์ลี่รู้สึกทันทีว่ามารีไม่ได้สูงและแข็งแรงอย่างที่เธอนึกภาพไว้ แม้ว่าจะสวมรองเท้าส้นสูงมารีนั้นก็ยังตัวเล็กกว่าเธอ ร่างเธอบอบบางและตัวก็เล็กนิดเดียว นี่ต่างหากที่ทำให้ไรล์ลี่ประหลาดใจ เธอกับมารีได้คุยกันบ่อยมาก แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ทั้งสองได้เจอตัวจริงของกันและกัน ร่างเล็กๆของมารียิ่งทำให้เธอดูกล้าหาญมากยิ่งขึ้นที่สามารถเอาตัวรอดจากสิ่งที่เธอประสบมาได้

ไรล์ลี่มองชมบริเวณรอบตัวของเธอ ขณะที่เธอและมารีเดินเข้าไปที่ห้องรับประทานอาหาร สภาพห้องนั้นสะอาดหมดจดมากและตกแต่งอย่างมีรสนิยม โดยปกติแล้วนี่คงเป็นที่พำนักอันแสนสุขของสาวโสดที่ประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน หากแต่มารีนั้นปิดม่านมิดชิดทำให้ห้องไม่ค่อยสว่าง บรรยากาศมันดูอึดอัดอย่างประหลาด ไรล์ลี่ไม่ค่อยอยากจะยอมรับนักหรอกว่ามันทำให้เธอนึกไปถึงบ้านของตัวเอง

มารีจัดเตรียมอาหารเที่ยงเบาๆไว้แล้วบนโต๊ะรับประทานอาหารที่เธอกับไรล์ลี่กำลังจะนั่งลงทานอาหารกัน ทั้งสองนั่งกันเงียบๆอย่างอึดอัด ไรล์ลี่นั้นเหงื่อแตกอย่างไม่รู้สาเหตุ การได้พบกับมารีทำให้เหตุการณ์ทุกอย่างมันหวนกลับมา

“อืม…คุณรู้สึกยังไงบ้าง” มารีถามอย่างไม่ค่อยมั่นใจ “ที่ได้ออกมาเจอโลกภายนอก”

ไรล์ลี่ยิ้ม มารีนั้นย่อมรู้ดีกว่าใครว่ามันต้องใช้พลังมากแค่ไหนในการขับรถออกมาวันนี้

“ก็โอเคนะ” ไรล์ลี่ตอบ “จริงๆแล้วก็ดีเลยแหละ ฉันแค่เจอช่วงไม่ดีแค่รอบเดียว จริงๆ”

มารีพยักหน้าอย่างเข้าใจ

“คุณก็ทำสำเร็จแล้วนะ” มารีตอบ “และมันก็กล้าหาญมาก”

กล้าหาญเหรอ ไรล์ลี่คิดในใจ นั่นไม่ใช่สิ่งที่เธอจะใช้สาธยายตัวเองเลย อาจจะเคยเป็น ครั้งนึง ตอนที่เธอยังปฏิบัติหน้าที่เป็นเจ้าหน้าที่พิเศษอยู่ เธอจะกลับไปเรียกตัวเองแบบนั้นอีกได้มั้ยนะ?

“แล้วคุณหล่ะ” ไรล์ลี่ถามกลับ “ออกไปข้างนอกบ่อยมั้ย”

มารีเงียบไป

“คุณไม่ออกนอกบ้านเลยใช่รึเปล่า” ไรล์ลี่ถามอีก

มารีส่ายหน้า

ไรล์ลี่เอื้อมมือไปกุมข้อมือเธอด้วยความเห็นใจ

“คุณต้องลองนะ มารี” เธอให้กำลังใจ “ถ้าคุณปล่อยให้ตัวเองจมปลักอยู่แต่ในบ้านแบบนี้ มันก็เท่ากับว่าคุณยังถูกมันกักขังเอาไว้อยู่”

มารีปล่อยก้อนสะอื้นออกมาจากลำคอ

“ฉันขอโทษ” ไรล์ลี่เอ่ย

“ไม่เป็นไรหรอก คุณพูดถูก”

ไรล์ลี่สังเกตมารีอีกครู่หนึ่งในระหว่างทั้งสองรับประทานอาหาร แล้วบรรกาศก็ตกอยู่ในความเงียบงันยาวนาน เธอก็อยากจะคิดนะว่ามารีนั้นเป็นปกติดีแล้ว แต่ก็คงต้องยอมรับว่ามารียังดูเปราะบางจนน่ากังวลเหลือเกิน มันทำให้เธออดคิดถึงตัวเองไม่ได้ “นี่ตัวเธอมีสภาพแย่แบบนี้เหมือนกันรึเปล่านะ”

ไรล์ลี่นึกสงสัยอยู่เงียบๆว่ามันเป็นการดีรึเปล่าที่จะปล่อยให้มารีใช้ชีวิตอยู่ตามลำพัง อาการเธอจะดีขึ้นมั้ยหากมีสามีหรือมีแฟนมาอยู่ด้วย เธอเก็บความสงสัยนี้ไว้ แต่แล้วเธอก็กลับสงสัยเรื่องเดียวกันกับตัวเอง ไรล์ลี่รู้คำตอบสำหรับเธอทั้งสองดี ว่าคงไม่ เธอทั้งคู่ไม่มีใครอยู่ในอารมณ์หรือความคิดที่จะสานสัมพันธ์กับใคร มันคงจะยิ่งกลายเป็นภาระ

“ฉันเคยขอบคุณคุณรึเปล่า” มารีถามขึ้นทำลายความเงียบ

ไรล์ลี่ยิ้ม เธอเข้าใจดีว่ามารีหมายถึงที่ได้ช่วยชีวิตเธอไว้

“มากมายหลายครั้ง” ไรล์ลี่ตอบ “ซึ่งคุณไม่จำเป็นต้องทำเลย จริงๆ”

มารีใช้ส้อมจิ้มอาหารในจาน

“แล้วฉันเคยขอโทษคุณรึเปล่า”

ไรล์ลี่ประหลาดใจ “ขอโทษเหรอ เรื่องอะไร”

มารีพูดออกมาอย่างยากลำบาก

“ถ้าคุณไม่ไปช่วยฉันออกมา คุณก็คงไม่ถูกมันจับตัวไว้”

ไรล์ลี่บีบมือมารีเบาๆ

“มารี ฉันทำหน้าที่ของฉัน คุณไม่ควรจะต้องมารู้สึกผิดกับสิ่งที่ไม่ใช่ความผิดของคุณ เท่านี้คุณก็มีอะไรให้ต้องจัดการมากพออยู่แล้ว”

มารีพยักหน้าอย่างรับฟัง

“แค่จะลุกออกจากเตียงทุกวันยังเป็นเรื่องยากเลย” เธอยอมรับ “ฉันเดาว่าคุณคงสังเกตเห็นว่าฉันอยู่แบบมืดๆ ไม่ว่าแสงจากอะไรก็ทำให้ฉันนึกถึงคบเพลิงของมัน ฉันทำไม่ได้แม้กระทั่งจะดูทีวีหรือฟังเพลง ฉันกลัวว่าจะมีใครแอบย่องมาข้างหลังโดยที่ฉันไม่ได้ยินเสียง ไม่ว่าเสียงอะไรก็ทำให้ฉันผวาได้แล้ว”

มารีเริ่มร้องไห้เงียบๆ

ฉันไม่สามารถจะมองโลกใบนี้ได้เหมือนเดิมอีก ไม่อีกแล้ว มันมีความชั่วร้ายอยู่ในโลกภายนอก รอบๆตัวเรา ฉันไม่รู้เลย คนเราจะสามารถกระทำเรื่องชั่วช้าได้ขนาดนี้ ฉันไม่รู้ว่าฉันจะกลับมาไว้ใจใครอีกได้ยังไง”

ในขณะที่มารีร้องไห้ ไรล์ลี่นั้นอยากให้ความมั่นใจกับเธอเหลือเกิน บอกกับเธอว่าเธอนั้นคิดผิดแล้ว แต่อีกใจนึงไรล์ลี่เองก็ไม่มั่นใจว่าเธอนั้นคิดถูก

และแล้ว มารีก็มองหน้าเธอ

“วันนี้คุณมาที่นี่ทำไม” เธอถามขึ้นมาซึ่งๆหน้า

ไรล์ลี่นั้นไม่ทันตั้งตัวกับคำถามตรงไปตรงมาของเธอ – และความจริงแล้วเธอเองก็ไม่รู้เหตุผลที่เธอมาเหมือนกัน

“ไม่รู้สิ” เธอตอบ “ฉันแค่อยากจะมาเยี่ยมคุณ มาดูว่าคุณเป็นยังไงบ้าง”

“มันต้องมีอะไรมากกว่านั้น” มารีตอบกลับ หรี่ตาลงด้วยความรู้ทัน

บางทีเธออาจพูดถูก ไรล์ลี่คิดในใจ ไรล์ลี่คิดย้อนไปถึงที่บิลมาหาเธอที่บ้าน แล้วเธอก็ตระหนักได้ว่าเหตุผลที่เธอมาวันนี้จริงๆแล้วก็เพราะเรื่องคดีใหม่นั่นเอง เธอต้องการอะไรจากมารีกันนะ? คำแนะนำงั้นเหรอ? คำอนุญาต? คำพูดให้กำลังใจ? ความมั่นใจ? ใจนึงเธอก็อยากให้มารีบอกว่าเธอมันบ้า เพื่อที่จะได้ปล่อยวางและไม่ต้องไปคิดเรื่องเกี่ยวกับบิลอีก แต่บางทีอีกใจนึงของเธอก็อยากให้มารีสนับสนุนให้เธอรับมัน

ในที่สุด ไรล์ลี่ถอนหายใจ

“มีคดีใหม่น่ะ” เธอบอก “อืม ก็ไม่เชิงว่าใหม่หรอก แต่เป็นคดีเก่าที่ยังไม่ได้รับการสะสางน่ะ”

หน้าของมารีออกอาการเกร็งและเครียดขึ้น

ไรล์ลี่กลืนน้ำลาย

“แล้วคุณก็มาเพื่อถามว่าคุณควรจะทำคดีนี้มั้ยงั้นเหรอ” มารีถาม

ไรล์ลี่ยักไหล่ แต่เธอยังคงมองหน้าและค้นหาความมั่นใจและคำให้กำลังใจในดวงตาของมารี และในชั่วขณะจิตนั้นเองที่เธอรู้ซึ้งว่านี่คือจุดประสงค์แท้จริงที่เธอหวังว่าจะนำพาให้เธอมาเจอ

แต่เธอก็ต้องพบกับความผิดหวัง มารีหลบตาและส่ายหน้าช้าๆ ไรล์ลี่นั้นรออย่างจดจ่อกับคำตอบ หากแต่สิ่งที่ตามมานั้นกลับเป็นความเงียบงันไม่มีที่สิ้นสุด ไรล์ลี่สัมผัสได้ถึงความหวาดกลัวอย่างพิเศษบางอย่างที่ปั่นป่วนอยู่ภายในมารี

ในความเงียบนั้น ไรล์ลี่มองไปรอบๆอพาร์ทเม้นท์ และสายตาก็หยุดอยู่ที่โทรศัพท์บ้าน เธอรู้สึกแปลกใจที่เห็นสายโทรศัพท์ถูกดึงออกจากปลั๊กกำแพง

“โทรศัพท์คุณเป็นอะไร” ไรล์ลี่ถาม

มารีดูทุกข์อย่างเห็นได้ชัด ไรล์ลี่นึกรู้ได้ทันทีว่าเธอจี้โดนจุดเข้าให้แล้ว

“มันโทรมาไม่หยุดเลย” มารีบอกในเสียงกระซิบที่ฟังแทบไม่รู้เรื่อง

“ใคร”

“ปีเตอร์สัน”

หัวใจของไรล์ลี่เต้นแรงขึ้นไปถึงคอหอย

“ปีเตอร์สันตายไปแล้ว” ไรล์ลี่ตอบกลับด้วยเสียงสั่นเทา “ฉันเป็นคนจุดไฟเผาที่นั่นเอง พวกเขาเจอศพมันด้วย”

มารีส่ายหน้า

“ที่พวกเขาเจออาจจะเป็นศพของใครก็ได้ แต่ไม่ใช่ศพของมัน”

ไรล์ลี่รู้สึกได้ถึงคลื่นของความหวาดวิตก สิ่งที่เธอกลัวที่สุดกำลังถูกเรียกกลับมา

“ทุกคนบอกว่าใช่” ไรล์ลี่บอก

“แล้วคุณก็เชื่ออย่างนั้นจริงๆ?”

ไรล์ลี่ไม่รู้จะตอบว่าอย่างไร นี่ไม่ใช่เวลาจะมาปรับทุกข์กับเธอ ที่สุดแล้วมารีก็คงแค่หลอนประสาทไปเองเท่านั้น แต่เธอจะโน้มน้าวมารีกับสิ่งที่ตัวเธอเองก็ไม่ได้เชื่อร้อยเปอร์เซ็นต์ได้ยังไง

“มันโทรมาไม่หยุด” มารีบอกอีกครั้ง “มันโทรมาหายใจแล้วก็วางสาย ฉันรู้ว่าต้องเป็นมันแน่ๆ มันยังไม่ตาย มันยังคอยเฝ้าจับตาดูฉัน”

ไรล์ลี่สัมผัสได้ถึงความน่ากลัวอันเย็นยะเยือกที่คืบคลานเข้ามา

“มันก็อาจเป็นแค่พวกโทรศัพท์ลามกน่ะ” เธอบอกและแสร้งทำใจเย็นไม่ตื่นเต้น “แต่ยังไงเดี๋ยวฉันจะให้ที่องค์กรตรวจสอบให้ ฉันจะบอกให้พวกเขาส่งรถลาดตระเวนมานะถ้าคุณยังกลัวอยู่ พวกเขาจะตามจากบันทึกการโทรได้”

“ไม่!” มารีบอกเสียงเฉียบ “ไม่!”

ไรล์ลี่จ้องเธอกลับด้วยสีหน้างุนงง

“ทำไมหล่ะ” เธอถาม

“ฉันไม่อยากทำให้มันโกรธ” มารีตอบด้วยเสียงเศร้าน่าเวทนา

ไรล์ลี่ตอนนี้เต็มไปด้วยความรู้สึกหวาดวิตก อยู่ดีๆก็คิดขึ้นมาว่านี่เป็นความคิดที่ผิดมากในการมาที่นี่วันนี้ ถ้าจะได้อะไรกลับไป ก็คงเป็นความรู้สึกที่แย่ลงกว่าเดิม เธอรู้ตัวว่าเธอคงไม่สามารถนั่งอยู่ในห้องกินข้าวอันแสนอึดอัดนี้ต่อไปได้แม้เพียงอึดใจเดียว

“ฉันต้องกลับแล้ว” ไรล์ลี่บอกพร้อมพูดต่อ “ฉันขอโทษด้วย แต่ลูกสาวฉันกำลังรออยู่”

แล้วจู่ๆมารีก็ตะปบคว้าข้อมือไรล์ลี่ไว้ด้วยแรงที่ไม่รู้มาจากไหน จิกเล็บของเธอลงบนผิวไรล์ลี่

เธอจ้องกลับมา ตาสีฟ้าราวน้ำแข็งของเธอคู่นั้นมีความขึงขังจริงจังบางอย่างที่ทำให้ไรล์ลี่ชักกลัว หน้าหลอนๆนั้นทำให้เธอชาไปถึงจิตวิญญาณ

“รับทำคดีซะ” มารีสนับสนุน

ไรล์ลี่เห็นได้จากดวงตาว่ามารีนั้นกำลังสับสนเอาคดีใหม่มาปนกับคดีปีเตอร์สัน หลับหูหลับตาปนกันมั่วเป็นเรื่องเดียวกัน

“ตามหาไอ้สารเลวนั่น” เธอเสริม “แล้วฆ่ามันให้ฉัน”

บทที่ 5

ชายผู้หนึ่งเดินทิ้งระยะเล็กน้อยตามหลังหญิงสาวอย่างระวังตัว แอบมองเธอแว่บหนึ่ง เขาแสร้งทำเป็นหยิบของจิปาถะใส่ลงตะกร้าดังเช่นคนที่มาซื้อของทั่วไป รู้สึกดีใจที่ตัวเองทำตัวไม่ตกเป็นเป้าสายตาได้สำเร็จ ไม่มีใครเดาได้แน่ว่าเขามีอำนาจยังไง

แต่ก็นั่นแหละ ตัวเขาเองไม่ใช่คนที่มีเสน่ห์ดึงดูดความสนใจใครได้อยู่แล้ว ตอนที่ยังเด็กเขาก็เคยรู้สึกราวกับตัวเองเป็นอากาศธาตุ แล้วท้ายที่สุดตอนนี้เขาสามารถทำให้ความไม่เด่นของเขากลับตกลายเป็นข้อได้เปรียบได้

แค่เพียงเมื่อครู่นี้เองที่ตัวเขายืนอยู่ข้างเธอ ห่างกันแค่ไม่ถึงสองฟุต เธอกำลังจับจดกับการเลือกแชมพูจึงไม่ได้สังเกตเห็นเขาเลยแม้แต่น้อย

แต่เขารู้จักเธอดีทีเดียวหละ ว่าเธอมีชื่อว่า ซินดี้ มีสามีเป็นเจ้าของร้านขายภาพศิลปะ และทำงานอยู่ที่คลินิกรักษาฟรีซึ่งวันนี้เป็นวันหยุดของเธอ ตอนนี้เธอกำลังคุยโทรศัพท์อยู่กับใครบางคน ฟังจากเสียงแล้วคงเป็นพี่สาวเธอล่ะมั้ง เธอหัวเราะกับบางอย่างที่ใครคนนั้นคุยกับเธอ หน้าของเขาแดงขึ้นด้วยความโกรธ นึกข้องใจว่าเธอกำลังหัวเราะเขารึเปล่า เหมือนที่ผู้หญิงคนอื่นทำกับเขา ความโกรธทวีคูณขึ้น

ซินดี้นั้นอยู่ในชุดเสื้อยืดกางกางขาสั้นสวมรองเท้าวิ่งออกกำลังที่ดูแล้วน่าจะมีราคาทีเดียว เขาตามดูตั้งแต่เธอวิ่งออกกำลังจากในรถ รอให้เธอวิ่งเสร็จและเดินเข้าไปซื้อของ เขารู้กิจวัตรวันว่างของเธอดี ประเดี๋ยวเธอก็จะเอาของที่ซื้อไว้กลับไปบ้าน วางส่งๆไว้ก่อนแล้วจึงไปอาบน้ำ และขับรถไปกินข้าวกลางวันกับสามี

รูปร่างสวยงามของเธอนั้นต้องขอบคุณการออกกำลังกาย เธออายุราวๆ 30 ปี แต่ผิวรอบต้นขาของเธอนั้นกลับหย่อนๆไม่ตึงอีกแล้ว เธอน่าจะต้องเคยลดน้ำหนักไม่ว่าในช่วงใดก็ช่วงหนึ่ง แต่น่าจะเพิ่งเร็วๆนี้ ซึ่งเธอก็ดูจะภูมิใจกับมันอยู่

ทันใดนั้น หญิงสาวเดินลิ่วไปที่เคาน์เตอร์ชำระเงินที่ใกล้ที่สุด ชายหนุ่มตกใจไม่ทันตั้งตัว เธอเลือกซื้อของเสร็จเร็วกว่าปกติ เขารีบไปต่อแถวข้างหลังเธอแทบจะผลักลูกค้าคนอื่นออกให้พ้นทาง นึกตำหนิตัวเองที่ทำเช่นนั้นอยู่ในใจ

ขณะที่พนักงานกำลังคิดเงินสินค้าของเธออยู่นั้น เขาขยับเข้ามาใกล้ขึ้นอีกโดยตอนนี้ยืนอยู่ใกล้เธอมาก – ใกล้ขนาดที่ได้กลิ่นจากตัวของเธอที่ตอนนี้มีแต่กลิ่นเหงื่อไคลหลังจากการวิ่งออกกำลังกาย เป็นกลิ่นที่เขานั้นหวังจะดมให้คุ้นจมูกในเวลาอันใกล้นี้ หากแต่เมื่อถึงเวลานั้นก็คงจะมีอีกหนึ่งกลิ่นที่ผสมรวมเข้ามาปนกันกับกลิ่นนี้ – กลิ่นที่ทำให้เขาหลงไหลไปกับความลึกลับและน่าพิศวง

กลิ่นของความเจ็บปวดและหวาดกลัวยังไงล่ะ

ในชั่วขณะหนึ่ง ชายน่าสงสัยผู้นี้รู้สึกเบิกบานใจอย่างบอกไม่ถูก ถึงขั้นที่เขารู้สึกหวิวๆในหัว เต็มไปด้วยความตื่นเต้นรอแทบไม่ไหว

หลังชำระเงิน หญิงสาวผลักรถเข็นผ่านออกไปทางประตูกระจกอัตโนมัติและมุ่งหน้าไปยังลานจอดรถ

ชายหนุ่มไม่รีบร้อนจะจ่ายเงินซื้อของในมือแล้วตอนนี้ เขาไม่จำเป็นต้องตามเธอกลับบ้าน เขาเคยไปที่นั่นมาแล้ว – เคยแม้กระทั่งเข้าไปในบ้านของเธอ จัดแจงเสื้อผ้าให้เธอก็เคยมาแล้ว เดี๋ยวเขาค่อยไปเฝ้าเธออีกทีหลังเธอเลิกงาน

ตอนนี้เหลือเวลาอีกไม่นานหรอก เขานึกในใจ ไม่นานเลยจริงๆ

*

หลังจาก ซินดี้ แมคคินน่อน กลับขึ้นมาบนรถ เธอนั่งอยู่ตรงนั้นอยู่อีกอึดใจ รู้สึกสั่นๆขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ เธอนึกไปถึงความรู้สึกแปลกๆเมื่อสักครู่ที่เธอเพิ่งรับรู้ได้จากในซูเปอร์มาร์เก็ต มันเป็นความรู้สึกเหมือนกับมีคนคอยจ้องมองเธออยู่ ซึ่งมันไม่ใช่แค่นั้น เธอใช้เวลาไม่นานก่อนจะตอบตัวเองได้ว่ามันคือความรู้สึกอะไร

เธอมั่นใจในที่สุดว่าเธอรู้สึกเหมือนกำลังโดนจ้องจะทำร้าย

หญิงสาวตัวสั่นระริก หลายวันมานี้ ความรู้สึกนี้มันเดี๋ยวมาเดี๋ยวไป แล้วเธอก็ดุตัวเองว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระ

เธอส่ายหัวเอาความคิดพวกนั้นออกจากสมอง ขณะที่กำลังสตาร์ทรถก็พยายามคิดเรื่องอื่นไปด้วย แล้วก็ยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงเรื่องที่เพิ่งคุยกันกับเบ็คกี้พี่สาวของเธอ เดี๋ยวช่วงบ่ายวันนี้ ซินดี้จะไปช่วยเธอจัดงานวันเกิดให้ลูกสาววัย 3 ขวบ เต็มที่ทั้งเค้กทั้งลูกโป่ง

มันต้องเป็นวันที่สวยงามแน่ๆ เธอคิดในใจ