บทที่ 9

ไรล์ลี่กำลังขับรถมุ่งหน้าไปที่คฤหาสน์ ของวุฒิสมาชิก มิช นิวโบร ใจของเธอเต็มไปด้วยความกลัวเมื่อเริ่มใกล้เข้าไปถึงสถานที่ คฤหาสน์นั้นตั้งอยู่สุดปลายทางของถนนยาวที่มีต้นไม้เรียงรายอยู่สองข้างทาง ขนาดของตัวบ้านนั้นดูใหญ่โต เป็นทางการ และน่าเกรงขาม ส่วนตัวแล้วเธอคิดว่าพวกคนรวยและคนมีอำนาจนั้นคุยด้วยยากกว่าคนธรรมดาสามัญ

เธอชะลอรถมาจอดที่วงเวียนหน้าแมนชั่นหินหรู ถูกแล้ว ครอบครัวนี้นี่รวยจริงแท้แน่นอนเลย

เธอลงจากรถเดินขึ้นไปที่ประตูหน้าบ้านขนาดมหึมา หลังจากกดกริ่งเรียก เธอก็ได้รับการต้อนรับจากชายวัยประมาณสามสิบปีหน้าตาท่าทางดูเนี้ยบเป็นระเบียบเรียบร้อย

“ผมโรเบิร์ตครับ” เขาทักทาย “เป็นลูกชายของท่านวุฒิสมาชิก คุณน่าจะเป็นเจ้าหน้าที่พิเศษ ไรล์ลี่ เชิญข้างในก่อนครับ คุณแม่กับคุณพ่อกำลังรอคุณอยู่เลย”

โรเบิร์ต นิวโบร เชื้อเชิญไรล์ลี่เข้ามาภายในบ้าน ทำให้เธอจำได้ว่าตัวเธอนั้นเคยไม่ชอบบ้านของพวกอวดรวยมากแค่ไหน บ้านนิวโบรนั้นดูมืดเป็นโพรงเหมือนอยู่ในถ้ำ ทางเดินไปพบวุฒิสมาชิกกับภริยานั้นก็แสนยาว ไรล์ลี่มั่นใจเลยว่าการให้แขกผู้มาเยือนต้องเดินไปพบไกลขนาดนี้นั้นเป็นเทคนิคข่มขวัญบางอย่าง เพื่อจะสื่อว่าคนที่อยู่อาศัยในบ้านหลังนี้นั้นมีอำนาจมากเกินกว่าใครจะมาวุ่นวายด้วยได้ ไรล์ลี่ยังมีความเห็นว่าเฟอร์นิเจอร์แนวลักษณะของเมืองอาณานิคมเก่าที่มีอยู่ทั่วทุกมุมบ้านนั้นมันไม่น่าดูเอาเสียเลย

เหนือสิ่งอื่นใด เธอกลัวกับสิ่งที่กำลังจะตามมา สำหรับเธอแล้ว การพูดคุยกับครอบครัวของเหยื่อนั้นมันเป็นความรู้สึกที่แย่ – แย่ยิ่งกว่าการจัดการกับสถานที่ฆาตกรรมหรือการจัดการกับศพ มันง่ายเหลือเกินที่จะเกิดความหวั่นไหวไปกับความโศกเศร้า ความโกรธเกรี้ยว และความสับสนของคน ความรู้สึกหนักหนาสาหัสแบบนั้นทำให้เธอเสียสมาธิและหลุดโฟกัสไปจากงาน

ขณะที่เดินไปด้วยกันนั้น โรเบิร์ต นิวโบร ก็พูดขึ้นว่า “คุณพ่อกลับจากริชม่อนมาอยู่ที่บ้านตั้งแต่…”

เขาสำลักเบาๆตรงกลางประโยค ไรล์ลี่สัมผัสได้ถึงความรุนแรงของการสูญเสียครั้งนี้ของเขา

“ตั้งแต่เรารู้เรื่องของรีบ้า” เขาพูดต่อ “ทุกอย่างก็แย่มาก คุณแม่นั้นยิ่งรับไม่ได้ พยายามอย่าให้กระทบกระเทือนจิตใจเธอมาก”

“ดิฉันเสียใจกับการสูญเสียครั้งนี้ด้วย” ไรล์ลี่กล่าวกับเขา

โรเบิร์ตไม่ได้ตอบรับ แต่พาเธอเข้ามาในห้องโถงกว้าง วุฒิสมาชิก มิช นิวโบร และภริยากำลังนั่งจับมืออยู่ด้วยกันบนโซฟาหลังใหญ่

“เจ้าหน้าที่เพจครับ” โรเบิร์ตแนะนำ “เจ้าหน้าที่เพจ นี่คือคุณพ่อคุณแม่ของผม ท่านวุฒิสมาชิกและภรรยา คุณแอนนาเบ็ธ”

โรเบิร์ตเชื้อเชิญให้เธอนั่ง พร้อมกับที่เขาก็นั่งลงด้วย

“เรื่องแรก” ไรล์ลี่กล่าวอย่างสงบ “ดิฉันขอแสดงความเสียใจอย่างสุดซึ้งกับการสูญเสียของท่าน”

แอนนาเบ็ธ นิวโบร พยักหน้ารับเงียบๆเป็นการตอบรับ ส่วนวุฒิสมาชิกเพียงนั่งอยู่ท่านั้นมองไปเบื้องหน้า

ในช่วงที่ความเงียบนั้นปกคลุม ไรล์ลี่สำรวจหน้าตาของพวกเขา เธอเคยเห็นวุฒิสมาชิกในทีวีอยู่บ่อยครั้ง ผู้มีสีหน้ายิ้มขรึมในแบบของนักการเมืองอยู่เสมอ เขาไม่ได้ยิ้มอยู่ในตอนนี้ ไรล์ลี่ไม่ค่อยได้เห็นภรรยาของท่านสักเท่าไหร่ ตัวจริงเธอก็ดูเหมือนภรรยาที่ว่านอนสอนง่ายของนักการเมืองทั่วไป

ทั้งสองอายุราวหกสิบต้นๆ ไรล์ลี่พบว่าทั้งคู่คงต้องเคยโดนลงมีดหมอมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วนเพื่อคงความอ่อนเยาว์ – ทั้งปลูกผม, ย้อมสีผม, ดึงหน้า, แต่งหน้า เท่าที่เธอเห็นนั้น ความพยายามลดวัยของทั้งสองนั้นกลับทำให้พวกเขาดูเหมือนพลาสติกก็เท่านั้น

เหมือนตุ๊กตาพลาสติก ไรล์ลี่คิดในใจ

“ดิฉันต้องขอถามคำถามเกี่ยวกับบุตรสาวของท่านซักสองสามข้อ” ไรล์ลี่เอ่ยพร้อมหยิบสมุดโน๊ตออกมา “ท่านได้มีการติดต่อใกล้ชิดกับคุณรีบ้าบ้างหรือไม่ในระยะที่ผ่านมา”

“อ้อ มีค่ะ” คุณนาย นิวโบร กล่าว “พวกเราเป็นครอบครัวที่ใกล้ชิดสนิทสนมกันดี”

ไรล์ลี่สังเกตความติดขัดในน้ำเสียงของหญิงกลางคน ฟังดูเหมือนเป็นอะไรที่เธอคงพูดอยู่บ่อยๆ เหมือนเป็นกิจวัตร ไรล์ลี่ค่อนข้างแน่ใจว่าชีวิตครอบครัวภายในบ้านนิวโบรนี้คงห่างไกลคำว่าสวยหรู

“คุณรีบ้ามีพูดอะไรที่เกี่ยวข้องกับการโดนข่มขู่ในช่วงที่ผ่านมาบ้างหรือไม่คะ” เธอถามต่อ

“ไม่มี” คุณนายนิวโบรตอบ “ไม่มีซักคำ”

ไรล์ลี่สังเกตว่าท่านวุฒิสมาชิกยังไม่ได้พูดอะไรออกมาเลย เธอสงสัยว่าเหตุไฉนเขาถึงเงียบนัก เธอต้องทำให้เขาเปิดปากพูดให้ได้ แต่ยังไงล่ะ?

โรเบิร์ตเริ่มพูดขึ้นมาบ้าง

“เธอเพิ่งจะผ่านปัญหาหย่าร้างวุ่นวายมาหมาดๆ เรื่องมันจบไม่ค่อยสวยน่ะครับ ระหว่างเธอกับพอลเกี่ยวกับการขอสิทธิ์เลี้ยงดูลูกทั้งสอง”

“ใช่ ฉันไม่เคยชอบผู้ชายคนนั้นเลย” คุณนายนิวโบรบอก “เขาอารมณ์ร้อน คุณว่าจะเป็นไปได้มั้ยที่ – ?” เธอลดเสียงลง พูดไม่จบประโยค

ไรล์ลี่สั่นหัว

“สามีเก่าของเธอไม่ใช่ผู้ต้องสงสัยค่ะ” เธอบอก

“ทำไมถึงจะไม่ใช่ล่ะ” คุณนายนิวโบรถาม

ไรล์ลี่ชั่งน้ำหนักในหัวว่าอะไรควรบอกและอะไรไม่ควรจะบอกพวกเขา

“คุณคงได้อ่านมาบ้างแล้วว่าฆาตกรเคยก่อคดีมาก่อน” เธอตอบ “มีเคสเหยื่อที่คล้ายกันอยู่ใกล้เมืองแด็กเก็ตต์”

คุณนายนิวโบรเริ่มออกอาการหงุดหงิด

“แล้วเรื่องพวกนั้นมันเกี่ยวอะไรกับพวกเราด้วย”

“เรากำลังต่อกรอยู่กับฆาตกรต่อเนื่องค่ะ” ไรล์ลี่บอก “มันไม่มีอะไรบ่งชี้ถึงคนใกล้ตัว บุตรสาวของท่านอาจจะไม่เคยรู้จักฆาตกรเลยด้วยซ้ำไป มันเป็นไปได้อย่างมากที่เรื่องนี้จะไม่ได้เกี่ยวพันกับเรื่องส่วนตัว”

คุณนายนิวโบรตอนนี้เริ่มสะอื้นแล้ว ไรล์ลี่รู้สึกเสียใจกับการเลือกใช้คำของเธอ

“ไม่ใช่เรื่องส่วนตัวเหรอ?” คุณนายนิวโบรเกือบจะแผดเสียงออกมา “มันจะใช่เรื่องอื่นที่ไม่ใช่เรื่องส่วนตัวได้ยังไงห๊ะ?”

วุฒิสมาชิกนิวโบรหันไปบอกลูกชาย

“โรเบิร์ต ช่วยพาแม่ของเธอไปสงบสติอารมณ์ที่อื่นก่อน พ่อมีเรื่องต้องคุยกับเจ้าหน้าที่เพจตามลำพัง”

โรเบิร์ต นิวโบร ปฏิบัติตามอย่างว่าง่ายและพาแม่ของเขาออกไป วุฒิสมาชิกนิวโบรไม่พูดอะไรเลยอยู่อึดใจหนึ่ง เขาจ้องตาไรล์ลี่เขม็ง เธอแน่ใจว่าเขาคงเคยชินกับการข่มคนด้วยสายตาแบบนี้ แต่มันไม่ค่อยจะได้ผลกับเธอนัก เพราะเธอกลับจ้องตาเขากลับเช่นกัน

ในที่สุด วุฒิสมาชิกก็ล้วงมือไปในกระเป๋าเสื้อและหยิบเอาห่อขนาดเท่าซองจดหมายออกมา เขาเดินข้ามมาหาเธอที่เก้าอี้แล้วส่งมันให้กับเธอ

“เอ้า นี่” เขาพูด พร้อมกับเดินกลับไปนั่งที่โซฟา

“นี่มันอะไรคะ” ไรล์ลี่ถาม

วุฒิสมาชิกจ้องมาที่เธออีกครั้ง

“ทุกอย่างที่เธออยากรู้” เขาตอบ

ตอนนี้ไรล์ลี่นั้นเต็มไปด้วยความงุนงง

“ดิฉันขออนุญาตเปิดดูได้มั้ยคะ” ไรล์ลี่ถามย้ำ

“เชิญตามสบาย”

ไรล์ลี่แกะซองออก ในนั้นเป็นกระดาษแผ่นเดียวที่มีรายชื่ออยู่สองคอลัมน์ เธอรู้จักบางรายชื่อในนั้น สามหรือสี่คนเป็นนักข่าวที่มีชื่อเสียงอยู่ในสถานีข่าวท้องถิ่น อีกหลายคนคือนักการเมืองที่โด่งดังของรัฐเวอร์จิเนีย ไรล์ลี่ยิ่งงงหนักขึ้นไปอีก

“พวกเขาเป็นใครกันคะ” เธอถาม

“ศัตรูของผม” วุฒิสมาชิกนิวโบรตอบเสียงเรียบ “ในรายชื่อนั่นก็ไม่น่าจะรวมไว้ครบทั้งหมดหรอก แต่พวกนั้นเป็นพวกที่เด่นๆ ต้องมีใครซักคนในนั้นที่เป็นคนผิด”

ตอนนี้ไรล์ลี่นั้นถึงกับอึ้งกิมกี่ไปเลย เธอนั่งอย่างนั้นไม่พูดอะไรต่อ

“ผมไม่ได้บอกว่าใครบางคนในรายชื่อนั้นลงมือฆาตกรรมลูกสาวผมด้วยตัวเอง” เขาพูดต่อ “แต่พวกมันต้องจ่ายเงินจ้างใครมาทำงานนี้แน่”

ไรล์ลี่เอ่ยออกมาช้าๆอย่างระมัดระวัง

“ท่านวุฒิสมาชิกคะ ด้วยความเคารพนะคะ ดิฉันคิดว่าได้บอกกับท่านไปแล้วว่าการฆาตกรรมของบุตรสาวของท่านมีความเป็นไปได้ว่าจะไม่ได้มาจากเรื่องส่วนตัว เพราะมันมีคดีที่เหมือนกันเกิดขึ้นมาก่อนหน้านี้แล้วหนึ่งคดี”

“นี่คุณกำลังบอกว่าลูกสาวผมโดนฆ่าโดยไม่รู้อิโหน่อิเหน่ อย่างงั้นเหรอ” วุฒิสมาชิกถาม

ค่ะ ก็น่าจะเป็นอย่างนั้น ไรล์ลี่นึกตอบในใจ

หากแต่เธอก็รู้ว่าไม่ควรตอบออกไปแบบนั้น

ก่อนที่เธอจะได้อ้าปากตอบคำถามเขา เขาก็พูดขึ้นว่า “เจ้าหน้าที่เพจ ผมเรียนรู้จากประสบการณ์นะว่าไม่มีอะไรหรอกที่เป็นเรื่องบังเอิญ ผมไม่รู้ว่าทำไมหรือเป็นไปได้ยังไง แต่ลูกสาวของผมเป็นเหยื่อฆาตกรรมทางการเมือง และในการเมืองนั้น ทุกอย่าง เป็นเรื่องส่วนตัว เพราะฉะนั้น อย่ามาบอกผมว่ามันอาจเป็นเพราะเรื่องอะไรก็ได้แต่ไม่เกี่ยวกับเรื่องส่วนตัว นั่นมันเป็นหน้าที่ของคุณกับองค์กรของคุณที่จะต้องหาตัวใครก็แล้วแต่ที่ต้องรับผิดชอบและเอาตัวมันมาลงโทษ”

ไรล์ลี่สูดหายใจเข้าเต็มปอด เธอพิจารณาใบหน้าของชายผู้นี้อย่างพินิจพิเคราะห์อีกครั้ง เธอเห็นชัดเจนแล้ว ณ บัดนี้ ว่าวุฒิสมาชิกนิวโบรนั้นเป็นพวกหลงตัวเองแบบสุดกู่

ก็ใช่ว่าเป็นเรื่องน่าแปลกอะไร เธอคิด

ไรล์ลี่เข้าใจขึ้นมาอีกอย่างหนึ่ง คือ วุฒิสมาชิกนั้นรับไม่ได้กับความเชื่อที่ว่าทุกอย่างในชีวิตนั้นไม่ได้หมุนรอบตัวเขา หรือเกี่ยวกับเขาคนเดียวเท่านั้น แม้แต่การตายของลูกสาวยังต้องดึงมาเกี่ยวพันกับตัวเอง คงเชื่อจริงๆว่ารีบ้านั้นโดนลูกหลงจากศัตรูที่เกลียดเขา

“ท่านคะ” ไรล์ลี่เริ่มพูดอีก “ด้วยความเคารพนะคะ แต่ดิฉันไม่คิดว่า —”

“ผมไม่ได้ต้องการให้คุณคิดนะ” นิวโบรสวน “คุณได้ข้อมูลทั้งหมดที่คุณต้องการแล้วอยู่ตรงหน้า”

ทั้งสองจ้องหน้ากันค้างไปหลายวินาที

“เจ้าหน้าที่เพจ” วุฒิสมาชิกกล่าวขึ้นในที่สุด “ผมมีความรู้สึกว่าเราคุยกันไม่รู้เรื่อง อยู่กันคนละคลื่นความถี่ นั่นก็น่าเสียดายนะ คุณอาจจะไม่รู้ แต่ผมมีคนรู้จักสนิทสนมในตำแหน่งระดับสูงอยู่หลายคนในองค์กรของคุณ บางคนก็ติดหนี้บุญคุณผมหลายเรื่อง ผมจะติดต่อพวกเขาเดี๋ยวนี้ ผมต้องการคนดูแลเรื่องนี้ที่สามารถจะจบปัญหานี้ได้”

Конец ознакомительного фрагмента.