Мяне завуць Сідар. Вы, напэўна, лічыце, што я жорсткі і сварлівы чалавек? Канечне ж, адлупцаваў казу. Але яна сама вінаватая ў гэтым, бо парушыла нашу дамову. А пачалося ўсё так…
Аднойчы жонка кажа мне:
– Давай, купі казу. Казінае малако надта карыснае, імунітэт умацоўвае.
Я з жонкаю спрачацца не прывык. Таму назаўтра пайшоў на кірмаш і купіў казу.
Завёў яе на луг, прывязаў да дрэва. Праз гадзіну прыходжу – няма казы. Прыгледзеўся, а яна ў суседскім агародзе буракі прарэджвае ды на маладую капусту налягае. Выгнаў адтуль, зноў да дрэва прывязаў і дадому падыбаў.
Але неўзабаве не вытрымаў і зноў пабег на луг. А каза ўжо іншаму суседу агарод «палоць» дапамагае.
Я папярэдзіў рагатую:
– Будзеш карміцца чужымі агародамі, плаціць будзеш сваімі бакамі.
І дубец паказаў. Яна патрэсла барадой, маўляў, згодная.
Так і мінуў дзень.
Увечары жонка падаіла казу, паспытала малака ды кажа:
– Смачнае. Адразу адчула, як імунітэт умацоўваецца.
– Вядома, – адказваю, – гэта ж напой з суседскай капусты ды буракоў.
Чаму яму не быць смачным і карысным?
І сам ледзь не літр выпіў. Здалося, нават паздаравеў.
На наступны дзень я казу не прывязваў. Думаю, калі ў агарод чый завітае, то і добра, вітамінаў у малацэ больш будзе.
Так і пачалі жыць. Каза па чужых агародах ходзіць, а мы са старой імунітэт умацоўваем.
Аднойчы рагатая ў наш агарод завітала, гародніну нібы языком злізала. Як убачылі мы з жонкай такое, дык аж ціск падскочыў. Я адразу пабег дубец шукаць. Вярнуўся, а на двары старшыня сельсавета стаіць і суседзі сабраліся. Талкуюць: маўляў, ёсць сведкі, ваша скаціна нашыя агароды спляжыла, аплаціце ўрон пацярпелым. Што зробіш? Аддаў грошы.
Вечарам зайшоў у хлеў і кажу казе: «Я цябе папярэджваў, калі будзеш карміцца чужымі агародамі, плаціць будзеш сваімі бакамі? Ты не паслухала. Вось і атрымлівай». Лупцаваў яе не таму, што грошы суседзям давялося заплаціць, а таму, што каза на свой агарод вока кінула.
На наступны дзень завёў яе на кірмаш.
З таго часу я з козамі не сябрую і ні пра што не дамаўляюся. Слова яны не трымаюць. А што тычыцца імунітэту, то цяпер мы з жонкай павышаем яго гарбузовымі семкамі. Вітамінаў у іх – не пералічыць.
P. S. Узяць каментар у казы аўтару не атрымалася. Ніхто не ведае, дзе яна знаходзіцца. Ды наўрад ці мы пачулі б ад яе праўду. А ці верыць Сідару, вырашайце самі.
Іх супакоілі. Прадаўшчыцу і Мішку.
Мішка, якога выводзілі з крамы Воўка і Колька, усё ж сказаў на развітанне некалькі слоў. Маўляў, няякасны напітак рэалізуюць, дзяруць немалыя грошы, а пасля сцвярджаюць, што людзей губіць вада.
– А я тут прычым? – апраўдвалася прадаўшчыца. – Якое прывозяць, такое і рэалізуем.
Прадаўшчыца была мілавіднай, сярэдніх гадоў жанчына.
– На Вас зірнуць, то Вы нічога, а людзей дык дурыце, – сказаў у дзвярах Мішка.
– Усе вы так, мужчыны, кажаце, – паляцела наўздагон сумнае, жаночае. – А самі зіркаеце не на прыстойную і прывабную, а на прылавак.
На вуліцы да нас падскочыў Сашка. Утварылася кампанія. Была нядзеля, таму ніхто не спяшаўся. Мішка выцягнуў з кішэні штаноў «зялёны» грошык і пакруціў яго ў паветры перад нашымі насамі. Мы былі не супраць. Дастаўшы з кішэняў купюры рознай вартасці, прадэманстравалі перад Мішкам яго ж трук.
Адным словам, скінуліся.
Мішка з урачыстасцю зазначыў:
– Айчынную вытворчасць патрэбна падтрымлiваць: добрую і розную.
Што ж, купілі таматны сок.
Ужо за прылаўкам, распіваючы другую шклянку цягучай вадкасці, Мішка стаў гаварыць шчыра:
– Бач ты, як у жыцці атрымоўваецца, – пачаў ён здалёк, – да 23 лютага штодзень у каляндар часцей заглядвала Маша, а пасля я.
– Пэўна, «сямейны» каляндар вам прыйшоўся даспадобы, – разважыў Колька.
– Яшчэ б, – у тон адказаў Мішка, – асабліва, калі бачыш перад носам даты такіх грандыёзных маштабаў.
Сашка строга зазначыў:
– А дзе факты?!
Мішка факт выдаў:
– 8 сакавіка ўжо заўтра!
– Хіба?!
Мішка кіўнуў.
Мы дружна пачасалі патыліцы. У адрозненні ад Мішкі, з нас ніхто не меў звычкі заглядваць ў каляндар ні напярэдадні свята, ні пасля яго. Бо жылі адным днём.
– Падарунак ужо выбраў? – пацікавіўся Воўка.
– У тым і справа, што не, – разгублена вымавіў Мішка. – А горш за ўсё тое, што я і не ведаю, што выбраць…
Сашка здзівіўся.
– Як? Зусім няма ніякай думкі?
Чатыры пары вачэй утаропіліся ў Мішку.
– На Новы год скончыліся ўсе, – з сумам кантаставаў той. – Яшчэ напярэдадні нашага першага сямейнага свята я запытаўся ў Машы: «Что тебе подарить, человек мой дорогой?» Яна ж на здзіўленне адказала: «Кветкі». На той час я хадзіў у неадпрасаваных штанах, таму падарыў ёй прас «Алеся». Наступны раз я таксама пачуў знаёмы адказ: «Кветкі». Падарыў Машы патэльню «Tefal». Маўляў, сама, каханенькая бачыш, што я заўсёды клапачуся і думаю толькі пра цябе. І яшчэ шмат якіх добрых рэчаў па парадах рэкламы падарыў я Машы. А на гэты Новы год яна мне кажа: «Ведаеш, любы, для поўнага сямейнага шчасця нам не хапае толькі кухоннага камбайна. Але я не хвалююся, бо ведаю, што знайду яго пад ёлкай у навагоднюю ноч».
– Як у ваду глядзела, – расчаравана ўздыхнуў Мішка. Мабыць, на гэты раз усё ж падару ёй кветкі. Ніколі не здагадаецца!
І Мішка паставіў на прылавак пустую шклянку.
– Тут ёсць паблізу некалькі кропак, – пачаў прыпамінаць Сашка, – дзе гандлююць кветкамі.
…Праз пяць хвілін мы стаялі каля трох кветкавых крам, якія мелі адну і тую ж назву «Кактус».
Мішка абурыўся:
– Хіба тут знойдзеш ружы?
– Можа, за калючкамі кактусаў разгледзім і ружы, – знайшоўся Воўка.
У першай краме вочы ад кветак разбягаліся ва ўсе бакі, як зайцы ад ваўкоў, але паварухнуцца ў натоўпе не было як. У другой прапанова не задаволіла наш спажывецкі попыт. Толькі ў трэцяй нам пашанцавала.
– Вам што? – запыталася адна з двух маладзенькіх дзяўчат-прадаўцоў.
– Нам…
Мішка разгублена паглядзеў спачатку на нас, а потым на прадаўцоў.
– Якія кветкі вам падабаюцца? – не адступала ад нас другая дзяўчына.
– А нам бы зірнуць…
Нас правялі ў глыб залы, сталі паказваць і адначасова расказваць.
– У першых радах у нас цюльпаны. Вось цюльпан «Галандская прынцэса», вось «White dream», «Парад», «Абба». Далей – ружы. Гэта ружа «Гран-пры», гэта «Foreve young», а гэта «Опіум». Апошні рад – мімозы.
Маладзенькая дзяўчына настойліва запыталася зноў:
– Які ваш выбар?
– А хіт сезона? – знайшліся мы.
– А дарыць вы будзеце ад сэрца, або каб адкруціцца?
Мішка, было відаць, на імгненне задумаўся, але, убачыўшы нашы пільныя позіркі, адразу ж ажывіўся.
– А як жа, – пачаў Мішка, – вядома, ад сэрца.
Хаваючы ўсмешку, адна з прыгажунь сказала:
– Тады вам сюды.
Нам паказалі на дальні кут магазіна. Мы рушылі следам.
– Рамонкі, маргарыткі, нарцысы, ландышы, незабудкі – набор самых модных кветак гэтага сезона.
Мішка здзівіўся.
– Вось гэта?!
Мы паглядзелі на кветкі, а потым на кошт.
– Калі так, то такіх кветак я падару Машы хоць ахапак, – не хаваючы свайго задавальнення, сказаў Мішка. – І ад сэрца, і з задавальненнем, і адкручуся заадно, – раскрыў нарэшце ён свае карты.
…Праз некалькі хвілін кожны з нас выйшаў з магазіна са сваім «хітом сезона».
– А ведаеце, як Пушкін пісаў? – запытаўся Колька.
– Як Пушкін – не, а вось Рубцова чыталі.
І Мішка заспяваў не горш за Аляксандра Барыкіна:
Я буду долго
Гнать велосипед.
В глухих лесах его остановлю.
Нарву цветов
И подарю букет…
Мішка прыпыніўся.
– А ўсё ж, Сярожа, – сказаў ён мне, – букет рамонак – гэта не кухонны камбайн. Але ж сэрцу не загадаеш…
Тое, што сказаў мне Мішка, ніхто не пачуў, бо ўсе дружна падтрымалі песню, і таму па бязлюднай вуліцы ляцелі радкі на верш Мікалая Рубцова:
…Той девушке, которую люблю…
Аднойчы Антось праглядаў газету і заўважыў на апошняй старонцы аб’яву. Нейкае бюро прапаноўвала патэлефанаваць ім і запрасіць да сябе мужа на гадзіну, які выканае хатнія справы і пазбавіць гаспадыню ад клопатаў.
– Бач ты! – усміхнуўся Антось, закаранелы саракагадовы халасцяк. – Цяпер нават муж на гадзіну ёсць. А жонка?
Ён падышоў да тэлефона, набраў патрэбны нумар: «Зараз пабачым, што такое быць жанатым».
Пачуўся жаночы голас:
– Дзень добры. Вы штосьці хацелі?
– Так, так, – загаварыў Антось. – Я па аб’яве тэлефаную. Тут сказана, што можна заказаць мужа на гадзіну.
– Але.
– Толькі мне муж не патрэбны. Жонку хацеў бы…
На другім канцы дрота ўсё сціхла. А потым усё той жа прыемны галасок адказаў:
– Такіх паслуг мы не прапаноўваем. Але для вас зробім выключэнне.
Дамовіўшыся пра кошт і прызначыўшы час, Антось пачаў чакаць другую палавінку. Думаў, якія хатнія справы задасць «каханай-родненькай», хоць яна мусіла быць такой усяго адну гадзіну.
Нарэшце ў кватэру пазванілі – і Антось пабег да дзвярэй. На парозе стаяла нафарбаваная, модна апранутая маладая жанчына.
– Вы выклікалі жонку на гадзіну?
– Так.
– Ну вось і я, каханенькі! – амаль праспявала жанчына і адразу ж па-гаспадарску пайшла разглядваць кватэру. – Падкажы, калі ласка, колькі мы ўжо жывём у шлюбе?
Антось уключыўся ў гульню.
– А хіба ты не памятаеш, даражэнькая? – пачаў ён гаварыць у такт незнаёмцы. – Гадкоў, мабыць, каля дваццаці.
– Ага. Чаму ж ты тады, дарагі муж, не прыбраў у кватэры? Відаць, увесь гэты час чакаў мяне, седзячы на канапе?
– А як жа! – радасна адгукнуўся Антось. – Вось, думаў, прыйдзе родненькі чалавек, згатуе абед, памые бялізну, прыбярэ…
– Ты што, зусім з глузду з’ехаў? Гэта толькі маладая жонка на такое здольная! А пасля дваццаці гадоў сумеснага жыцця жанчыне, якая выхавала тваіх дзяцей, патрабуецца цішыня. Зразумела?
– Якіх яшчэ дзяцей? – здзівіўся Антось.
– Тых, што ўжо выраслі і недзе гуляюць самі па сабе. Ну, хопіць слоў. Сёння ў мяне добры настрой. Так і быць, памыю табе бялізну і згатую абед. У нас пральная машына ёсць?
– Ёсць, – адказаў Антось.
– Пакладзі ў яе сваю брудную вопратку, насып парашку і націсні на кнопку, – загадала «жонка».
Новаспечаны «муж» усё выканаў.
– Калі машынка спыніцца, не забудзься развесіць адзенне на балконе.
– А што ў нас сёння на абед?
– Паколькі мы з табой на дыеце, то мюслі і зялёная гарбата. Калі гэтага няма, сходзіш у краму і купіш. Так, цяпер твая чарга выконваць сямейныя абавязкі. Памый падлогу, выбі і прапыласось дываны. І не шумі, калі ласка. Не перашкаджай мне размаўляць з сяброўкамі па тэлефоне.
– Што, усе мужчыны так робяць? – удакладніў Антось.
– Пасля дваццаці гадоў сумеснага жыцця – усе. Нават не сумнявайся ў гэтым, каханенькі, – прашчабятала «жонка».
За гадзіну Антось выбіў усе дываны, прапыласосіў іх, памыў падлогу ў кватэры. А яшчэ збегаў у краму і набыў для «палавінкі» мюслі, зялёную гарбату, якую сам ніколі не піў, а сабе купіў пельмені: адзін дзень ён можа абысціся і без дыеты. «Жонка» ж увесь гэты час гутарыла з сяброўкамі па тэлефоне.
Пасля абеду, збіраючыся сыходзіць, яна ўздыхнула:
– Ой, змарылася я ў цябе, каханенькі. Зусім не цэніш ты мяне. Гэта ж трэба, адно і тое ж – прыгатуй, памый, прыбяры… І так двацацць гадоў! Але нічога не зробіш. Калі будзе жаданне, тэлефануй яшчэ: на трыццацігоддзе сумеснага жыцця, напрыклад. Бывай!
Нягледзячы на тое, што Антось замарыўся, як ніколі, у душы ён быў шчаслівы.
– Усе знаёмыя даўно жывуць з жонкамі. Мне ж пашанцавала: пабыў мужам толькі адну гадзіну!
Больш такой паслугай Антось не карыстаўся.
Мне абрыдла весяліцца,
Мне абрыдла піць-курыць,
І таму рашыў жаніцца,
Бо хачу сям’ю стварыць.
З песні
Жанчына пазнаёміцца з мужчынам для стварэння сям’і.
З аб’явы
Раней казалі, што ажаніцца і ў гультая спрыту хопіць. У наш час, калі знаёміцца з супрацьлеглым полам стала модна з дапамогай інтэрнэту і СМІ, знайсці сабе жонку зусім проста. Вось і я вырашыў адшукаць каханую сучасным метадам.
Спачатку ўзяўся праглядаць аб’явы ў газетах і часопісах. У адным выданні прачытаў: «Дзяўчына шукае кампаньёна для сумесных паходаў у кіно і прагулак». Чым не варыянт? Пра сур’ёзныя адносіны ні слова, а прагуляцца – справа няцяжкая. Набраў пазначаны нумар, дамовіўся пра сустрэчу.
Па дарозе ў кінатэатр новая знаёмая заўважыла:
– Мужчыны звычайна прыходзяць на спатканне з ружамі.
– Якія ружы? – пытаюся. – У аб’яве пра гэта нічога не было.
– А яшчэ перад кіно заходзяць са спадарожніцамі ў кафэ ці рэстаран, – працягвае, нібы не чуе мяне.
Я не вытрымаў:
– А жанчыны ў такіх выпадках грошай на аб’явы не шкадуюць. Свае пажаданні адразу на паперы выказваюць!..
У выніку паход у кіно не задаўся.
На старонках іншага выдання знайшоў аб’яву: «Зеленавокая прыгажуня з фігурай 90–60–90 жадае пазнаёміцца з багатым мужчынам». Чаму б і не? Мера матэрыяльных каштоўнасцей у кожнага свая. А мой унутраны свет – зусім не раскрытая скарбніца. Таму не раздумваючы тэлефаную і дамаўляюся пра спатканне.
Пры сустрэчы доўга гляджу ёй у вочы. Здаецца, сапраўды зялёныя. Потым дастаю з кішэні складны метр і пачынаю абмяраць яе стан.
– Як вам не сорамна! – крычыць дзяўчына.
– Выбачайце, вопыт вымушае. Жадаю ведаць дакладна, ці варта купляць ружы і ісці ў кафэ.
І сапраўды, падвох: замест пазначаных 90–60–90 атрымаліся ўсе 120–90–120.
– Мне вашы параметры таксама падабаюцца, – кажу ёй, – але ў аб’яве іншае было напісана…
Трэцяга спаткання зусім не адбылося, бо дзяўчына адразу сказала: «Згодная на ўсё. Хоць зараз пад вянец. Але спачатку – самы модны рэстаран, потым – Мальдзівы…»
– Выбачайце, памыліўся нумарам, – хутка пралапатаў я і адключыў тэлефон.
О проекте
О подписке