Читать книгу «Әсәрләр. 1 томда / Собрание сочинений. Том 1» онлайн полностью📖 — Мухаммета Магдеева — MyBook.
image
cover

Мөхәммәт Мәһдиев
Әсәрләр. 1 том

Мөхәммәт Мәһдиев дөньясы…

Мөхәммәт Мәһдиев диюгә, ХХ гасырның соңгы утыз елында татар әдәбияты, мәдәнияте, гыйлем-мәгърифәте мәйданында иң билгеле фикер ияләренең берсе, иҗаты һәм гамәлләре белән халык мәхәббәтен һәм хөрмәтен яулаган затлы-зыялы шәхес күз алдына килә.

Милли әдәбият тарихында Мөхәммәт Сөнгатулла улы Мәһдиев беркемне дә кабатламый торган үз язу стиле, манерасы булган язучы сыйфатында таныла. Әсәрләре сүз сәнгатебезгә лиризм һәм хисси тәэсирлелекне кайтара, милли фәлсәфә формалаштыра, татар тормышын сурәтләүнең өр-яңа мөмкинлекләрен күрсәтә.

Аның әдәби һәм гыйльми эшчәнлеге чордашлары тарафыннан гомуми агымга кушылмаган милли характерлы иҗат буларак кабул ителә һәм бәяләнә. Фәндә ул татар әдәбият белеме, әдәбият һәм мәдәният тарихындагы үкенечле, фаҗигале сәхифәләрне барлауга тартыла: онытылган яки оныттырылган шәхесләрнең язмышын, игелекле эш-гамәлләрен халыкка кайтаруны үзенең намус эше, бурычы саный. Аның каләме Габделмәннан Рахманколый, бертуган Гобәйдулла һәм Габдулла Бубилар кебек XIX йөз ахыры һәм XX йөз башы татар мәгърифәтчеләре, Габдрахман Сәгъди, Гали Рәхим, Галимҗан Нигъмәти, Фатих Сәйфи-Казанлы кебек совет чоры әдәбият галимнәре һәм әдәбият тәнкыйтьчеләре, милләтпәрвәрләрне югары күтәрә, асыл исемнәрен таныта, милли күтәрелешнең башында торган, идеологлары булган шәхесләрнең күзаллау киңлеген, максатчанлыгын һәм кешелек сыйфатларын калкытып, аларны тарихыбызның түренә уздыра.

Шәҗәрәсендә Таип Яхин кебек мәгърифәтчеләр, Рөстәм Яхин кебек моң иясе композиторлар булган затлы нәселнең җиде буын ата-бабасы муллалык иткән гаиләсендә 1929 елның көзендә хәзерге Татарстан Республикасының Арча районы Гөберчәк авылында, күрәсең, иҗатында татар халкының бәгырен, рухын, милли-мәдәни асылын тасвирлау миссиясе белән дөньяга килә ул…

Әмма кеше язмышлары катлаулы, кайберәүләрне көтеп торган тормыш юлы сынауларга аеруча бай була шул. Октябрь инкыйлабыннан соң муллалыгын ташлап мөгаллимлеккә күчкән әтисе Сөнгатулла 1937 елда кулга алына һәм, «халык дошманы» дигән нахак мөһер сугылып, 1938 елның 5 гыйнварында атып үтерелә.

Буыннардан тапшырыла килгән мөгаллимлек-мәгърифәтчелек киләчәк тормышына юлны сыза. 1944 елда, Сикертән авылында җидееллык мәктәпне тәмамлагач, Арча педагогия училищесына китерә, 1947 елдан Мөхәммәт Сеҗе авылы урта мәктәбендә укытучы-тәрбияче булып эшли башлый, аннары 1948–1950 елларда Саба районының Керәнне җидееллык мәктәбендә тарих фәне укыта. 1950–1954 елларда Балтыйк Хәрби-диңгез флотында хезмәт итеп кайткач та, 1955–1960 елларда, Арча төбәге мәктәпләрендә укытучылык хезмәтен дәвам иттерә. 1959 елда, читтән торып укып, Казан дәүләт педагогия институтының тарих бүлеген тәмамлый.

1960 елда М. Мәһдиев Казан дәүләт университетының татар әдәбияты кафедрасы каршындагы аспирантурага укырга килә һәм, аны тәмамлап, 1964 елның мартында «1917–1932 елларда татар совет әдәби тәнкыйте» дигән темага кандидатлык диссертациясен яклый. 1990 елга кадәр Казан дәүләт университетының татар әдәбияты кафедрасында эшли. Төрле елларда татар халык авыз иҗаты, әдәби тәнкыйть, ХХ йөз башы татар әдәбияты, дөнья әдәбиятының актуаль мәсьәләләре хакында курслар алып бара. Иҗат эше белән шөгыльләнүче студентлар өчен оештырылган «Әллүки» әдәби-иҗат берләшмәсен җитәкли, бик күп яшь талантларга әдәбият мәйданына чыгарга фатиха бирә.

Остазлык-мөгаллимлек юлы исә әдәбиятта тәүге тапкыр каләм сынаудан – халыкның сөекле язучысы, яратып укыла, хәтта яттан сөйләнә торган әсәрләр авторы, Татарстан Республикасының Г. Тукай исемендәге Дәүләт премиясе лауреаты (1990), Татарстан Республикасының халык язучысы (1993) булып танылу юлы белән янәшә бара.

Язучы-прозаик сыйфатында М. Мәһдиев исеме матбугатта алтмышынчы еллар ахырыннан күренә башлый. 1967 елны «Казан утлары» журналының бишенче санында «Этюдлар» дигән баш астында берничә кыска хикәясе – әдәби парчалары басылып чыга, ә тагын бер елдан шул ук журнал битләрендә «Без – кырык беренче ел балалары» исемле повесте дөнья күрә һәм киң катлау укучылар, әдәби тәнкыйть тарафыннан татар прозасындагы яңалык итеп каршы алына. Мондый олы бәянең сәбәпләрен барлап, А. Гыйләҗев болай дип яза: «Җитмешенче еллар… Татар әдәбиятында «Нефтьчеләр турында языгыз, эшчеләр сыйныфын күтәрегез!» дигән өндәүләр хөкем сөргән сөремле еллар! Мөхәммәт Мәһдиев ашыгып-кабаланып нефтьчеләр ягына борылмады. Бондюг заводының минераль ашламалары турында да язарга ашыкмады, һаман үз юлыннан тайпылмыйча, иманына хак калган хәлдә, Казан артында, татар теленең җиләкле аланнарында әйләнде, һаман шул Кесмәс үзәнендә, Масра кырларында, торналар төшә торган изге басуларда көн күрүче олы, гаҗәеп бай рухлы татар халкына сүзләрдән һәйкәл койды»1. Чыннан да, татар әдәби тәнкыйте М. Мәһдиевнең беренче әсәрләреннән үк милли әдәбиятыбызга гади кешеләрнең бай рухи дөньясын, татар тормышының матурлыгын җырлаучы, тел-сөйләм ярдәмендә моң тудыручы прозаик килүен таный.

Бу чор татар әдәбиятында лирик проза активлашып, Ф. Хөсни, Р. Төхфәтуллин, Ә. Баянов, М. Юныс һ. б. күп кенә язучылар әсәрләрендә, укучыны текстка җәлеп итү, аның хис-кичереш дулкыннарын кузгату, фәлсәфи фикерләрне туплап тору максатыннан, лирик өстәлмәләр, психологик, фәлсәфи чигенешләр кулланыла башлый. Аларда лирик-эмоциональ башлангычның көчле бирелүе татар прозасында яңа әдәби күренешләр хасил булуны хәбәр итә. Биографик, төгәл-тарихи мәгълүматлар урын тапкан, шуның белән бергә милләт, халык тормышындагы хәлиткеч мәсьәләләр хакында уйланып һәм уйландырырлык итеп язылган мондый әсәрләрнең ышандыру көче зур булып, алар әдипләргә укучы белән турыдан-туры сөйләшү алып барырга мөмкинлек бирә. Шул ук вакытта шәрык прозасыннан традиция булып килгән лиризмга омтылу, лирик чигенешләр һәм өстәлмәләрнең ритмик кабатлануларга, катлаулы сурәт төзүгә, риторик эндәшләргә нигезләнүе күзәтелә. Чәчмә текст шигъри әсәрнең аерым закончалыкларына туры китереп төзелә башлый.

Модернизм чикләрендә хасил булган, символизмга һәм авангардка хас мондый стильне әдәбият белемендә «орнаментализм»2 дип йөртәләр. Күп язучылар әсәрләрендә үзен нык кына сиздерсә дә, аны әдәбият мәйданына яңалык дәрәҗәсендә чыгаручы, шиксез, М. Мәһдиев иҗаты иде. Чөнки форма хасиятләре биредә эчтәлеккә: татарлыкны һәм көнитештә, һәм рухи яктан милли сыйфатларны ассызыклауга буйсындырыла. А. Гыйләҗев хаклы рәвештә билгеләгәнчә, «аның үзенчәлеге шунда иде ки, әдәбиятыбызга татарча яза алучы, татар рухлы, татар халкының моңын аңлаган татар язучысы килде»3. Моңа кадәр татар прозасында актив кулланылмаган әдәби алымнар ярдәмендә М. Мәһдиев татарның матди һәм рухи тормышын, татар дөньясын тулы бер образ дәрәҗәсендә сурәтләү мөмкинлеген таба.

Романтик-сентименталь характерлы хикәяләүче тудырылу прозаикның әсәрләрен романтик иҗатка якынайта, ләкин әсәрләрдә урын, аеруча вакыт төгәллеге вакыйгаларны һәм ситуацияләрне детерминацияләргә мөмкинлек бирә: аларның сәбәпләре заманда, җәмгыятьтә, илдә алып барылган идеологиядә булып чыга. Хикәяләүче яки автор образы, вакыйгаларны күзәтүче булып калмыйча, катнашучы герой дәрәҗәсенә күтәрелә. Әсәрнең иҗатчысы, язучы-автор белән янәшә әсәр тукымасында тагын бер автор образы пәйда була. Язучы-автор уңай герой ярдәмендә белдерергә мөмкин булган фикерләр автор образы аша укучыга ирештерелә.

Автор образы уңай геройга хас булырга мөмкин барлык сыйфатларга ия: вакыйгаларны, кешеләрнең эш-гамәлләрен бәяләүдә гадел, нечкә һәм саф күңелле, күзәтүчән, туган җирне-туфракны яратучы, хезмәт кешесе, тормыштагы күңелсез мизгелләрне авыр кичерүче һ. б. шундый яклары белән укучы күз алдында характер булып калка. Хикәяләүченең автор белән тәңгәлләшүе аның фикерен субъективлаштыра һәм укучы белән сөйләшүне ышанычлы-дустанә дулкында алып барырга мөмкинлек бирә. Мондый хикәяләү социалистик реализм әсәрләре стиленең бөтенләй капма-каршысы булып, татар кешесенең илдәге хәлләрне, вакыйгаларны милли үзенчәлекле кабул итүе, аларга мөнәсәбәт белдерүе кебек яңгырый.

Милли әдәбиятыбыз өчен яңа булган стильнең формалашу билгеләре әдипнең «Без – кырык беренче ел балалары» (1968) исемле беренче повестенда ук күренә. Реализм әдәбиятта, бигрәк тә повесть һәм роман жанрларында бер үзәк герой һәм әлеге образны көчәйтү өчен кулланылган ике-өч ярдәмче геройлар тормышыннан вакыйгаларны сурәтләү традициясен урнаштырган булса, әлеге әсәрдә мондый градациянең ачык билгеләнмәве күзәтелә. Исеме, эпиграфтагы халык җыры, «Автордан» дип аталган кереш повестьның «төп герое» сугыш еллары балалары икәнлекне ассызыклый. Уннан артып киткән геройлар шушы «төп герой»ны формалаштыруда катнаша. Автор укучының игътибарын моңа үзе үк юнәлтә: «Безнең шул елларыбызны билгели торган бер нәрсә булган икән: ул – сугыш, изге сугышның дәһшәте, Бөек җиңү көнен якынайту теләге, фашизмга нәфрәт, героик Армиябезгә чиксез мәхәббәт. Безнең дөньяга карашыбызны әнә шул хисләр формалаштырган икән».

Бөек Ватан сугышы чоры яшүсмерләре тормышына багышланган әсәр иң беренче чиратта шул яшүсмерләрнең берсе кебек кабул ителүче хикәяләүче образының гомумиләштерү көче белән үзенчәлекле. Әсәрдәге вакыйгалылык – колхоз басуларыннан аерылып, педагогия училищесына укырга килгән малайларның көндәлек тормыш күренешләре тезмәсе. Повестьның беренче битләреннән үк «без» исеменнән сөйләү хикәяләүче белән геройлар арасындагы аерманы юкка чыгара. Һәр бәя, һәр фикер «кырык беренчеләр» буыныныкы булып аңлашыла: «Миләрдә ике-өч кенә тирән сыр бар. Аның берсе – сугыш, канкойгыч сугыш турында. Фронтка икмәк кирәк. Без, атасыз калган тәртипсез малайлар, әнә шул икмәкне кырдан җыеп заготзернога озатырга тиешбез. Без инде һәр җәйне шулай эшлибез. Мидә икенче сыр – ашау турында. Кайда гына, кайчан гына авызга кабарлык нәрсә булса, без аны кабарга, йотарга тиешбез…» Яки: «Нәкъ шул секундта ишек ачылып, аннан ике түгәрәк пыяла күренде. Миләр кызу-кызу эшләделәр. Нигә алай? Нәрсә, безнең кеше күргәнебез юкмы әллә? Безме? Без бит фронтка икмәк үстергән малайлар…» Әсәрнең буеннан-буена вакыйга-хәлләрне, геройларны сурәтләп, бәяләп барган хикәяләү вакыты белән шәхсиләшә һәм төрле төсмерләргә бай булып, көлке, ачыну, шатлану, борчылу, ирония һ. б. кичерешләрне укучыга да «йоктыра», күренешләрне җанлы итеп күз алдына бастыра, кызыксындыра. Нәкъ менә хикәяләү рәвеше мозаика бизәкләре төсле чәчелеп урнашкан, төрле геройлар тормышындагы вакыт һәм урын ягыннан гына бер үзәк тирәсенә җыйналган күренешләрне, уртак кискен конфликтлы сюжет җебе булмаса да, беркетеп тора. Чөнки хикәяләүченең детальләштереп, күз алдына китереп бастырырлык итеп, мавыктырып сөйли белү куәсе гаять көчле.

Әсәрдә ниндидер төгәл сюжет сызыгы булмау, күренешләрнең чәчелеп урнашуы, тартмалы композициягә йөз тоту хикәяләүче белән чагыштырганда икенче планда булган геройларның санын арттырырга мөмкинлек бирә. Нәтиҗәдә автор күләм ягыннан зур булмаган әсәр эчендә тулы бер галерея типлар тәкъдим итә. Әркәшә, Әлтафи, Баязитова, Нина Комиссарова, Гыйззәтуллин, Зарифуллин, Хәлил Фәтхиевич, Сабир абзый, Иван Георгиевич, Исмәгыйль агай һ. б. – һәрберсе училище тормышын күптөрле вакыйгалар мисалында яктыртуга өлеш кертә. Хикәяләү рәвеше дә, вакыйга-күренешләр һәм егет-кызларның уй-фикерләре дә әлеге геройлардагы үзгәрешне күрсәтерлек итеп уйланылган. Төрле авыллардан училищега килгән «тәртипсез» балалар повесть тәмамланган 1946 елга укытучы булырга әзер яшь кешеләргә әйләнә. Сугышка киткән укытучыларны махсус белеме булмаган кешеләр алмаштырса да, уку йорты үзенең белем һәм тәрбия бирү бурычын, алга таба тормыш дилбегәсен үз кулында тотачак буында белемле, җаваплы кешеләр, укытучылар, җитәкчеләр әзерләү бурычын лаеклы башкарып чыга. Хикәяләүченең егерме ел узганнан соң үз геройларының тормышына эпилог өлешендә күз ташлавы да шушы фикерне ныгыта.

Ләкин эпилогның башка мөһим вазифалары да бар. Нәкъ менә шушы өлештә хикәяләүче өлкән кешегә, узганны (яшьлекне) сагынучыга әверелә. Аның күңелендәге моңсулык табигать сурәте һәм «мин» исеменнән күңелдәге кичерешләрне тасвирлау аша җиткерелә. «…Машинаның ишеген ачам да моннан күп еллар элек китап күтәреп атлаган сукмакка аяк басам. (…) Таш юл буендагы Әби патша утырткан дип без ышанып сөйләгән каеннарның корыган төпләре карачкыдай бозланып торалар. Кар катыш ала-тилә җир җәйрәп ята. Элек кибәннәр утырган горизонтта яшь наратлар тезелеп киткән». Өзектәге «корыган каен төпләре» һәм «яшь наратлар» әсәр контекстында өлкән буын һәм үсеп килүче яшь буын мәгънәсен ала. Хикәяләүче экзистенциясенең сәбәбе – яшьлекнең үтүенә төшенү белән бергә яшәүнең мәгънәсен, шәхеснең яшәешкә керткән өлешен барлау булып аңлашыла. Бераздан әлеге фикерне, җирдә яшәп, игелекле эш-гамәлләр, башкалар күңелендә якты истәлек, матур хатирәләр калдырып китүенең мөһимлеген М. Мәһдиев «Кеше китә – җыры кала» повестенда үзәк идея итеп күтәрә.

Хикәяләүченең «Безнең эзләрне саклаган берәр истәлек бармы? Чал тарих! Синең битләреңдә безнең эзләр бармы? Менә шушы каеннарга, шушы баганаларга карый-карый, без монда белем алдык, безнең туң миләребез менә шушы урында кыймылдый башлады, менә шушы урында без үзебез җиккән үгезләрдән тыш дөньяда Татьянаның мәхәббәте булганлыгын белдек, Бэлага гашыйк булдык, Левинсон белән Метелицага сокландык» дигән сүзләре әсәрнең сугыш чоры балалары тормышын гомумиләштереп бәяләү максаты белән язылганлыгын тагын бер тапкыр ассызыклый. Әлеге буынга хас төп билгене дә язучы шушы зур булмаган йомгаклау өлешендә әйтеп бирә: «Авыр, кырыс юллар үтелгән. Ничек үтә алганбыз, аңа каян көч килгән? Әйе, әйе, хәтерлим. Левинсон ни өчен алга барган? Отряды тар-мар килгәч тә өметен җуймаган. Урман караңгылыгыннан чыккач, ул алдында якты дөнья күргән. Кешеләрне күргән. Елаудан туктаган. «Нужно было жить и исполнять свои обязанности». Шулай. Безгә дә яшәргә һәм үз бурычыңны үтәргә кирәк иде».

Шулай итеп, М. Мәһдиев «Без – кырык беренче ел балалары» повесте белән авыр сугыш елларында тылда калганнарның да, үсеп килүче яшьләрнең дә үз бурычларын лаеклы үтәп чыгулары турында сөйли. Әсәрнең форма үзенчәлекләре, барыннан да элек композициясе һәм хикәяләү рәвеше, татар әдәбиятында тарихи вакытны, тормыш-көнитешне иҗади тергезүнең өр-яңа юлларын ача.

1971 елда М. Мәһдиев әлеге структураны саклап язылган, әмма үзәкне тәшкил иткән сюжет ачыграк күренеп торган «Кеше китә – җыры кала» повестен төгәлли, аны «Казан утлары» журналында бастырырга әзерлиләр. Көтмәгәндә партия органнарыннан «Бу әсәрне журналдан алырга!» дигән боерык төшә. Әсәр бары тик 1978 елда гына дөнья күрә.

Повестьтагы вакыйгалар өч буынны берләштергән нәсел – «Шәяхмәтләр нәселе» тарихы тирәсенә туплана, ләкин Шәяхмәт, Хәкимулла һәм Нәриман язмышы аларның тирә-юнендәге бик күпләрнең тормышын колачлый. Бу киң колачлылык әсәрдә сугыш алды, сугыш чоры һәм сугыштан соңгы еллар татар авылының көнкүрешен бөтен ваклыкларында тергезергә мөмкинлек бирә. Сугыш исә кешеләрне ике капма-каршы чиккә аерып сынауга әверелә: үзен кайгыртучылар һәм башкалар белән уртак гамьдә яшәүчеләр алар. Соңгылары – үзеннән соң якты эз калдыручылар – тормышның тоткалары, андагы гармонияне саклаучылар булып аңлашыла.

Әсәр сугыш вакытындагы гади кешеләрнең тормышы турында моңа кадәр әдәбият кагылырга базмаган күп кенә якларны ача, аларны аерым геройлар язмышына бәйли. Шундый мәсьәләләрнең берсе – чор таләп иткән җаваплылык, аның гаять кырыс һәм кешелексез законнар дәрәҗәсенә җиткерелүе. Бу мәсьәләне язучы прокурор Улибаева образы белән бәйле ярдәмче сюжет сызыгында ача.

Сугыш чорында, авыллардагы хезмәтне һәм көндәлек тормышны каты тәртиптә тоту өчен, һәр авыл-колхозда күзәтүчеләр эшли. Повестьта сурәтләнгән Кара Чыршы авылына мондый вәкил итеп прокурор Улибаева җибәрелә. Язучы бу хатынны гаять таләпчән, каты күңелле, кырыс итеп сурәтли. Колхоз җитәкчесе уйларында «агач мәчет өстендә таш манара булды» дип бәяләнүе әлеге вәкилнең авыл өчен күтәрә алмас йөккә әйләнүен билгели.

Улибаеваның таләпчәнлеге берничә вакыйгада күрсәтелә. Беренчесе, аннан яшереп, танк ярдәмендә җирне сөрү, кул белән чәчү вакыйгасы булса, икенчесе – прокурор хатынның, авыл кешеләре эш эшләү урынына дога кылырга йөри дип, «Чуар бабай кабере» дип аталган изге саналучы ялгыз каберне җимерә язуы вакыйгасы – аның чигенүе белән тәмамлана.

Иң тәэсирле вакыйга сугыш чорындагы ачлыкны күз алдына китереп бастыра. Ачлыктан шешенгән, өйләрендә бер тамчы ризык калмаган авыл хатыннары өчен бер учма ашлык – гаиләләрен ач үлемнән саклап калу. Мәйсүфә карчык та 300 грамм арыш белән Улибаевага эләгә. Прокурор 61 яшьлек карчыкны кулга алдыра, суд булып, гаеплене 5 елга хөкем итәләр.

Язучы судта Улибаева сөйләгәннәрне карчык аңы аша уздырып тасвирлый: «Әйе, фронтка икмәк кирәк. Өч йөз грамм ипи белән бер сугышчының гомерен саклап була. Пыркарур дөрес сөйли. Әгәр, ди ул, көн саен һәр колхозчы өчәр йөз грамм арыш урласа, безнең илдә илле-алтмыш миллион колхозчының һәрберсе көн саен шулай урласа… Бу урланган арышны бер эшелонга төясәң… Моның белән бер армияне унбиш-егерме көн туйдырып булыр иде. Чыннан да, нигә соң бу ягын уйламаган Мәйсүфә карчык? (…) Мәйсүфә карчыкның башы шаулады. Нәрсә сөйли инде бу мишәр хатыны, ә? Моның авызы әйткәнне колагы ишетәме, юкмы? Мәйсүфәме соң динсез? Ичмасам, аның карты Шәйхине әйтсен иде ул. Ни белеме бар, үз гомерендә намаз укымады. Улмы имансыз? Гомере буе колхозда талкы талкыган, тары утаган, ясле балаларына аш пешергән, амбарда капчык ямаган Мәйсүфә ничек имансыз булсын? Шулай ук бүген халык аннан баш тартамыни? Бу ни хәл бу? Арыш башын югыйсә шыпырт кына бөтен кеше әз-мәз уып өенә алып кайткалый иде». Карчыкның уй агышында авыл кешесенең беркатлы фәлсәфәсе дә, аның гомер буе авыр эштә узган тормышы да, сугыш чоры керткән тәртипләр һәм законнарның кешелексезлеге һәм катылыгы да күренә.

На этой странице вы можете прочитать онлайн книгу «Әсәрләр. 1 томда / Собрание сочинений. Том 1», автора Мухаммета Магдеева. Данная книга имеет возрастное ограничение 16+, относится к жанру «Современная зарубежная литература». Произведение затрагивает такие темы, как «татарская литература», «литература народов россии». Книга «Әсәрләр. 1 томда / Собрание сочинений. Том 1» была написана в 2019 и издана в 2022 году. Приятного чтения!