Корюнишче алты яшында, къувурчыкъ сачлы, кичкене къызчыкъ эвге пек ашыкъа эди. Бесе-белли о, пек муим бир шей акъкъында айтаджакъ эди, чюнки чапкъанындан нефеси тутыла, панамасы тамамен башындан тюшип, устюне тикильген йипке илишип, бойнуна саркъаргъан.

– Ана, аначыгъым, анаа, къайдасынъ?

– Мындам, къызым, мындам – деп айтты эв ишлеринен огърашкъан анасы, – не олды, къызчыгъым? Нефесинъ тутыла, бир шейден къоркъып чаптынъмы ёкъса?

– Ё-ёкъ, аначыгъым, мен аш акъкъында сорайджакъ эдим. Сен бугунь не пиширеджексинъ? Энди бир шейлер азырламагъа башладынъмы?

– Пек ач олдынъмы ёкъса? – деп сорады къадын. – Акъшамлыкъны даа тюшюнмедим, онынъ ичюн, истеклеринъизни айта билесинъиз, мадмуазель, – деп эриштирди къызчыкъны анасы. О, эр вакъыт «мадмуазель» сёзюни къыз бир шей истегенде, я да назланмагъа башлагъанда айта эди.

– Неме… биз Алименен ойнагъанда, Анифе абланынъ эви янындан кече эдик, андан исе ойле бир лезетли сарма къокъулары келе эди… Ким биле насыл гузель олгъандырлар… агъзым сувланды, биз де бугунь сарма пиширсек не олур?

– Не олур? Меним къызым аш къазанчыгъыны толдурып, мемнюн къалыр. Сен истерсинъ де, мен япмаммы, биртанем?

– Сагъ ол, аначыгъым! Ойле олса, мен де санъа мемнюниетнен ярдым этерим.

Кичкене Фериде эллерини ювып, масагъа кечти, анасы исе емек ичюн азырлыкъларны башлады. Лахананы ювып, къазанны аскъанда, онынъ акълына балалыгъындан бир левха кельди.

Конец ознакомительного фрагмента.