Ehej, jak gwałtem obrotne obłoki¹
I Tytan² prętki³ lotne czasy pędzą!
A chciwa może odciąć rozkosz nędzą⁴
Śmierć – tuż za nami spore czyni kroki!
 
 
A ja, co dalej, lepiej cień głęboki
Błędów⁵ mych widzę, które gęsto jędzą⁶
Strwożone serce ustawiczną nędzą,
I z płaczem ganię młodości mej skoki.
 
 
O moc, o rozkosz, o skarby pilności⁷,
Choćby nie darmo były, przedsie⁸ szkodzą:
Bo naszę chciwość⁹ od swej szczęśliwości
Własnej (co Bogiem zowiemy) odwodzą.
 
 
Niestałe dobra¹⁰. O, stokroć szczęśliwy,
 

Конец ознакомительного фрагмента.