Җәйнең бу чоры, ягъни беренче яртысы, ял гына ул. Көзгә таба башлана тормышның хикмәтләре. Көн ике-өч тапкыр озынрак булса да бетәрлек булмый эш дигәнең. Крестьянның урак уру, көлтә кертү, кара көзгә кадәр ашлык суктыру, бәрәңге алу кебек көндәлек төп эшенә тагын киндер, җитен йолку, киндер чылату, аннан соң аны ташу кебек санап бетергесез эшләре өстәлә, өлгер генә.
Крестьян хезмәтенең иң җаваплысы, иң кәттәсе, әлбәттә, миләр кайнап чыгар чак – урак өсте булыр иде. Андый вакытта Миңсылу күзгә күренеп үзгәрә, аның дәртсенеп-җилкенеп эшләгәнен юри килеп, тамаша кылып карап торырлар иде. Кишәрләп бүленгән җир өстендә аны куып тотарлык кеше табылмас иде. Аның кулындагы Мәкәрҗә ярминкәсе[5] бүләге – урагы – яшен урынына уйнап, челтер-челтер килеп, аһәңле авазлар чыгарып «җырлар» иде. (Бу авазларның сере шунда: уракның сабы очына кыңгырау сыман аваз чыгара торган, саф җиздән коелган боҗра куелган.) Миңсылуның җиңсәләр киеп алган кулларына күз иярми. Өлгер-җитез хәрәкәтләнеп, зур-зур учмаларны шундый иттереп сала, исләрең-акылларың китәрлек.