Пока крутится веретенышко

Аже – любимая бабушка, добрая и строгая, в белоснежном кимешеке, неторопливо поправила корпе – яркие стеганые одеяла, села, удобно подперев прямую спину подушками и взяла в руки ұршық – старинное веретено. Внучата уже давно ждали, когда же ажека возьмется за свою пряжу. Они сидели тихо и только глазенки выдавали нетерпение: все ждали этого момента, когда бабушка крутанет своей рукой веретено, натянется тонкая нить пряжи и польется мерно и негромко ажекин рассказ. Тихо садится за горизонт солнце, а в юрту приходят чудесные, удивительные бабушкины сказки.

Крутится веретено, прядется нить, соединяя прошлое и настоящее, подтягивают загорелые узловатые пальцы легонько ниточку, чтоб не порвать пряжу, неизвестное будущее. Ложатся оборот за оборотом в плотный клубок новые истории. Легенды ли, сказки ли, и очень может быть быль давняя. Тшш. Слушаем.

Ұршық иіріліп жатқанда…

Ақ кимешекке оранған, жүзі мейірімге толы келісті Әже қолдан сырылған түрлі-түсті құрақ көрпені ақырын ғана түзетіп қойып, бір шетіне жайғасты. Тік арқасына жастықты жайлап тіреді де, қолына ескі ұршығын алды. Немерелері әлдеқашан әжелерінің ұршықты қолына алуын тағатсыздана күтіп отырған болатын. Олар сүттей тына қалды, тек жылтылдаған көздері ғана сабырсыздықтарын байқатып қойды: бәрі жиналып, әженің нәзік қолымен ұршықты иіргенін, жіңішке жіптің сымдай тартылғанын, онымен бірге ақырын және бірқалыпты ертегінің төгілгенін асыға күтіп отыр. Күн маужырап ұясына қонып барады, ал киіз үйдің іші әженің ертегілерімен ғажайыпқа тола түседі.

Ұршық зырылдап жатыр, өткен мен болашақты жалғастырып, жіп иіріле бастады, күнге қарайған сүйір саусақтар иірімжіпті – белгісіз болашақты үзіп алмау үшін еппен тартып қояды. Ұршық айналған сайын жаңа тарих бірінің үстіне бірі жинала береді. Аңыз ба, ертегі ме, әйтеуір өте ертеде… Түшшш. Тыңдаймыз.

Как в степи юрта появилась

В стародавние времена жили на нашей земле великаны. Помнили они жизнь нам совсем неведомую, допотопную и, видно, сюда попали как раз с большой водой, на огромном корабле. А степь тогда была дном морским. Ушла вода. Уходили великаны. Немного их осталось в то время. А в степи появились новые люди: и меньше, и слабее прежних, но веселые, жизнерадостные и плодовитые.

Не по нраву великим людям такое соседство оказалось. Мол, что за мелочь суетливая,