W tej broszurze chcę podzielić się z Wami tym, jak pracuję z niepłodnością psychogenną.

Najważniejszą rzeczą, którą należy zrozumieć na temat niepłodności psychogennej, jest to, że w nieświadomości klienta istnieje ustawienie, że nie można mieć dzieci. Można to nazwać podosobowością, czyli częścią osoby, która nie jest gotowa na posiadanie dzieci. I możesz to nazwać głębokim ustawieniem, ale istota tego się nie zmieni. W każdym razie praca będzie sprowadzać się do zmiany głębokiego ustawienia (aby przekonać podosobowość).

Technika „Gdzie mieszka problem?”

Do tej techniki potrzebujemy trzech talii: Abstrakcyjna („Eko” lub „Portale” Konstantina Dovlatova lub cokolwiek innego), ze stworzeniami („Zwierzaki” Katarzyny Milutiny lub „Spinacze”. Nie powinny to być ludzie, ale niektóre stworzenia i nie zasoby) i Zasobów („Morena”, „Jestem fajna” lub jakakolwiek inna).

Z talii abstrakcyjnej dostajemy kartę zakrytą – pewien portal. Dzięki niemu dotrzemy do miejsca, w którym żyje podosobowość (część), która nie chce mieć dzieci. Nie można ją nazwać podosobowością, ale przyczyną niepłodności. To znaczy, że wejdziemy w jej świat. Nawiasem mówiąc, możesz użyć talii „Drzwi” na tym etapie. Na przykład na karcie klient widzi górę, a pod nią znajduje się jaskinia, a w tej jaskini żyje podosobowość, która nie chce mieć dzieci. Oznacza to, że fantazjujemy i dochodzimy do miejsca, w którym kryje się przyczyna.

Przyczyna przedstawiana na karcie, którą wybieramy w sposób otwarty lub zakryty (Zależy od preferencji. Jeśli dana osoba umie pracować z kartami metaforycznymi, to lepiej otwartą).

„Jak wygląda przyczyna, która tu mieszka? Przyczyna niepłodności”.

„Kto to jest?”, „Kto ona wygląda?”, „Co ona odczuwa?” „Czego chce?”.

Przykład.

Klient: To lisek czuje się … mmm … ona jest chytra.

Psycholog: Zadaj jej pytanie, dlaczego nie pozwala Ci mieć dzieci?

Klient: Dlaczego nie pozwalasz mi mieć dzieci? Mówi, że jest główna. Ponieważ chce rządzić, bo potrzebuje uwagi.

Następnie zaczynamy z nią negocjować. Z talii zasobów wyciągamy jedną zakrytą kartę, oferując jej coś, co przekona ją do zgody na posiadanie dzieci. Klient prowadzi rozmowę z podosobowością, psycholog kieruje ją tylko wtedy, gdy jest to trudne dla osoby.

Klient: Co jeśli to dziecko (które się urodzi) będzie cię podziwiać? Jeśli otrzymasz uwagę nie ode mnie, ale od niego? Przedstawię ci go. Jak ci się podoba ten pomysł?

Podosobowość: No Nie wiem… może…

I w ten sposób, oferując jej jakieś prezenty, patrzymy, jak zmienia się jej nastrój. Naszym zadaniem jest uzgodnienie z nią, aby klient poczuł, że to zdjęcie jest w zasadzie zadowolone i gotowe nawet przenieść się do jakiegoś piękniejszego domu.

Klient: Może chciałbyś mieszkać w pięknym domku, a nie w tej jaskini?

Podosobowość: Chciałabym mieć swój domek.

Możemy narysować dom lub zbudować z improwizowanych środków (kart, papieru itp.)

Czasami możesz to nawet zmienić, to znaczy wybrać samą kartę otwartą z bardziej pozytywnym obrazem, jeśli jej stan się zmienił.

Oczywiście czasami taka technika może nie wystarczyć i prawdopodobnie konieczne będzie dalsze opracowanie. Warto również wspomnieć, że praca z niepłodnością psychogenną przewiduje dość długi okres. Oznacza to, że przepracowanie może trwać kilka sesji, ale aby organizm miał czas na przebudowę, czasami potrzebujesz do sześciu miesięcy.

Jest to jedna z technik, która pozwala zwrócić się do nieświadomości i poszukać tej części, która z jakiegoś powodu jest temu przeciwna. Dać jej jakiś stan zasobów i spróbować się z nią negocjować. I w ten sposób osiągnąć bardziej harmonijny stan wewnętrzny.

Technika „Połączenie”

Każda talia z twarzami będzie odpowiednia do tej techniki.

Z talii portretów otwarcie wybieramy dwie podosobowości.

Opcja nr 1. Tą, która chce dzieci i tą, która nie chce dzieci.

Opcja nr 2. Tą, która teraz nie może mieć dzieci i część z przyszłości, która już ma dziecko.

Wybierając dwie karty, aktywujemy je, mówiąc o tym, jak czuje się osoba na karcie.

Przykład. Opcja nr 1.

Ta moja część, która chce mieć dzieci, tak bardzo chce mieć dzieci, że jest zła na każdego, kto ma dzieci. Ta, która nie chce mieć dzieci, chce się bawić jak dziecko, potrzebuje uwagi.

Przykład. Opcja nr 2.

Pierwsza część, która nie może mieć dzieci, widzi świat w przyćmionym świetle, wszystko nie jest dla niej miłe. A druga część uważa, że w przyszłości, kiedy będzie miała dziecko, stanie się zaniedbana i gruba i nie będzie mogła nigdzie wyjść z domu, ponieważ będzie stale na smyczy.

Dalej naszym zadaniem jest oddalanie ich na odległość, która wydaje się klientowi optymalną, aby stopniowo zbliżać je do siebie, aż pod koniec techniki zamienią się w nową podosobowość składającą się z tych dwóch.

Dowiedzmy się od osoby przedstawionej na pierwszej karcie, z jej punktu widzenia, w jaki sposób jest podobna do osoby z drugiej karty? Zapytamy również osobę, przedstawiona na drugiej karcie o jej podobieństwo do pierwszej.

Конец ознакомительного фрагмента.