Шабаны. Гісторыя аднаго зьнікнення

Добрая кнiга,не адпускала мяне ад сябе да поўнага прачытаньня) нiколi не была ў Шабанах, зь цяжкасьцю ўяўляла, як там. Але пасьля прачытаньня кнiгi нiбыта сьвет адкрыўся) Даволi займальны не занудны сюжэт, цiкавыя гiстарычныя ўстаўкi. Яшчэ больш захацелася патрапiць у гэты канцавы пункт мiтычных аўтобусаў. Кнiга на 9 зь 10.

"Шабаны — не деревня. Но Шабаны — это и не город. Шабаны — как бардовская песня, которая не дотягивает ни до настоящей музыки, ни до настоящей литратуры..." Книга прям вот нашпигована такими обалденными метафорами, которые хочется бежать зачитывать всем подряд. "Хороший, зелёный район, ни заводов тебе, ни парадов..." Как такая книга может не понравиться? Она замечательная!

Были, правда, по-началу некоторые трудности с восприятием текста, из-за не линейного, а параллельного сюжета, одна из частей которого тоже нелинейна. На неординарную композицию намекает название – "Шабаны. История одного исчезновения". Т.е. в книге есть и про Шабаны, и про исчезновение. И вот с исчезновением как раз всё понятно (на самом деле нет), а про Шабаны автор просто (не просто) рассказывает всё, что ему известно. Это и историческая справка, и путеводитель, и воспоминания. Сложно это как-то описать в отзыве, поэтому ограничусь очевидным – в книге про Шабаны много про Шабаны.

Что до исчезновения, то там у одной тётки пропал муж. Пошёл выносить мусор и не вернулся. Одежда, документы, деньги – всё дома на месте. И хоть произошло это не в Шабанах, но они будто стояли за этим всем мрачной тенью и в конце концов, волею судьбы, вышли на передний план, пленив Софию (героиню книги) между улицами Селицкого, Бачило и Ротмистрова. Звучит грозно, да так оно и есть, ощущение это зарождается уже на подъезде к Шабанам, зато выныриваешь оттуда как на свежий воздух (свежий воздух Заводского района, экая я шутница).

Эта книга из тех, которые хочется смаковать и наслаждаться словом, поэтому я её сильно-сильно рекомендую, даже если вы не из Минска. Ну и вообще Бахаревич никогда не разочаровывает.

Справка.

Шабаны – микрорайон на юго-востоке Минска, за кольцевой.
Минск – столица Беларуси.

"Раман пра магчымасці мовы і немагчымасць кахання", — інтрыгуе анатацыя. І з большага мае спадзяванні апраўдаліся. Мова сапраўды цудоўная, Бахарэвіч выпрабоўвае яе магчымасці са смакам, гуляючы, быццам так яно і павінна быць. З аднаго боку, разумееш, што самыя розныя па складанасці думкі можна выказаць чатырма словамі "сал", "бэн", "рош", "ён", і гэтага хопіць, каб быць пачутым, таму што цябе ўсё роўна ніхто не слухае. З другога — слова можа змяняць рэчаіснасць, напаўняць жыццём мертвыя рэчы.

На аўтобусе яны вярнуліся ў Шабаны, выйшлі ля гастраному, побач зь якім, закрываючыся ад сонца пляскатым брылём, драмаў маленькі рынак. Каля рынку шыхтаваліся перасоўныя крамкі. Побач даілі бочку з квасам.

Так, дзякуючы мове, сваім жыццём жыве ўсе нежывое ў Шабанах і яго ваколіцах. Чаго не скажаш пра Сафію, галоўную гераіню. Да канца кнігі не магла зразумець, ці яна раздражняе мяне, ці выклікае бязмеранае шкадаванне. І на апошніх старонках вызначылася: усё ж такі яна мяне раздражняе. Раздражняе інфантыльнасцю, абыякавасцю, немагчымасцю супраціўляцца, нейкай затхлай мертвасцю, якая напрыканцы рамана дасягае найвышэйшай кропкі выспявання. Таму і Шабаны апынуліся побач, бо галоўнае ў іх

не вышыня будынкаў і аддаленасць ад starowki, ня выхаванасьць жыхароў і ня кошты за квадратны мэтар, а нешта разьлітае ў паветры, але нябачнае, дух ізаляванасці, выкінутасьці, часовасьці, аўра, уласцівая толькі тым месцам, на якія гісторыя паставіла памылковае таўро абжытасьці

Насамрэч, там ніхто і не жыве, але шабаны ёсць паўсюль, і, думаецца, у кожнага чалавека яны свае, ніхто ў гэтым не прызнаецца толькі, а многія там ўжо жывуць, упарта адмаўляючы факт сваёй адрынутасці, імітуючы жыццё. І героі Бахарэвіча гэта яскрава дэманструюць, праўда, не заўсёды хочацца з імі пагадзіцца, але штосьці падказвае, што яны маюць рацыю.